سکینه ( ـ۱۱۷ق)
سَکینه ( ـ۱۱۷ق)
دختر امام حسین (ع). بانویی خردمند، سخندان و دانشور که امام حسین (ع) او را خیرة‌النسوان (بهترین زنان) خوانده است. نام او را آمنه و اُمیمه گفته‌اند که به لقب سکینه شهرت یافته است. مادرش رباب دختر امرؤالقیس است. سکینه در واقعۀ عاشورا حضور داشت و به همراه کاروان اسیران به کوفه و شام برده شد و مصیبت‌های بسیار متحمل شد. طبق روایات شیعه حضرت سکینه با پسرعموی خود عبدالله اکبر، پسر امام حسن (ع)، ازدواج کرد. عبدالله در کربلا به‌شهادت رسید؛ اما در کتاب‌های عامه شوهرانی از آل زبیر و بنی‌امیه برای سکینه نام برده و حکایت‌هایی از این ازدواج‌های پیاپی نقل کرده‌اند که همگی مخدوش است. محل وفات سکینه را مدینه نوشته‌اند؛ اما قبرهایی در شام و مصر در بقعه‌هایی مجلل به نام او مشهور است.