سیل سپر
سِیْل‌سُپُر
از طوایف ترک قزلباش در عصر شاه‌عباس صفوی. اصلا از ترکان آناتولی بودند. در ۱۰۱۲ق، حدود ۲ هزار خانوار از ترکان شیعی طرفدار دولت صفوی از آناتولی خارج شدند و در کنار دیوار شهر ایروان به لشکرگاه شاه‌عباس رسیدند. گروهی از آنان در صفوف قدرچیان درآمدند و بقیه در ساوه، ری و خوار مستقر شدند و فیروز‌کوه برای سردسیر آنان تعیین شد. تا هنگام درگذشت شاه‌عباس، سرکردۀ این طایفه کسی بود با نام خلیل‌سلطان. کلب‌علی‌سلطان سیل‌سپر سفیر شاه‌عباس دوم در دربار سلطان محمد چهارم بود که پس از انجام مأموریت خود در ۱۰۶۷ق به همراه سفیر عثمانی به ایران بازگشت. در ۱۰۷۴ق کلب‌علی‌خان و اتباعش به همراه گروهی دیگر از امرای قزلباش برای جلوگیری از حملات قلماق/کلموک‌ها به قلمرو ایران در استرآباد مستقر شد. ظاهراً سیل‌سپرهای بلوک انزان از توابع کردکوی، که در زمان ناصرالدین‌شاه یکی از دسته‌های نظامی دولت را فراهم می‌آوردند، از اعقاب آنان بودند. برخی از سیل‌سُپُرهای ورامین تا اوایل دورۀ پهلوی، چادرنشین بودند. گرمسیر این مردم در آجودانک و تپراق‌قلعه و محمودآباد و خُورَین و قرابلاغ و سردسیر آنان در مراتع سرگردنه، ترشک‌چال و آرو، از مراتع درۀ لار، قرار داشت. یورت خانلرخان سیل‌سپر و عمارت او در دامنۀ شمالی کوه پهنک لار از نقاط معروف درۀ لار بود. امروزه همۀ سیل‌سپرهای ورامین یک‌جانشین شده‌اند.