سیف الدین سوری
سِیف‌الدّین سوری ( ـ ۵۴۴ق)
(یا: سلطان سوری) پادشاه (حک: ۵۴۳ـ۵۴۴ق) آل شَنْسَب. پسر عِزُالدّین حسین غوری بود و با کمک برادرانش در وحدت و انسجام بخشیدن به امور داخلی، زمینه را برای توسعۀ قلمرو غوریان فراهم کرد. با مرگ برادر ناتنی‌اش، قطب‌الدین محمد، در غَزنین بهرام‌شاه غزنوی، برای حمله به این شهر بهانه یافت و با شکست بهرام‌شاه غزنوی در ۵۴۳ق بر پایتخت غزنویان دست یافت، اما بر اثر بی‌احتیاطی و یا از ترس حملۀ سلطان سَنْجَر سلجوقی به سرزمین غور، سپاهیان خود را به فیروزکوه، مقر حکومت غوریان، بازگرداند و همین امر مقدمه را برای برگشت بهرام‌شاه فراهم کرد. بهرام شاه با حمایت داخلی بزرگان غزنین بر این شهر دست یافت و سیف‌الدین سوری را پس از مقاومتی شدید اسیر کرد و به قتل رساند.