شب زفاف

شب زفاف

هنگامِ تنهاشدن عروس و داماد در شب عروسی. در گذشته مرسوم بود که در عروسی پس از آن‌که مدعوین مرد شام خود را صرف می‌کردند، داماد را به اندرونی، محل تجمع زنان، می‌بردند. پدر یا یکی از نزدیکان داماد نیز، که او را همراهی می‌کرد، وظیفه داشت دست داماد را در دست عروس بگذارد. پس از آن‌که هلهلۀ زنان می‌خوابید، عروس و داماد اندکی شیرینی در دهان یکدیگر می‌گذاشتند. در برخی مناطق رسم بود که پس از این عمل هر دو جوراب‌های هم را از پای درمی‌آوردند و در تغاری به گلاب می‌شستند. در پایان شست‌وشو، داماد سکه‌ای در تغار می‌انداخت، بدین نیت که عمل او منشأ برکت و خیر باشد. آن‌گاه داماد و عروس را به اتاقی آراسته، که حجله‌اش می‌نامیدند، می‌بردند و داماد برای آن‌که عروس روی بنماید، رونمایی پیشکش می‌کرد و زوج جوان در حضور زنی از نزدیکان، معمولاً خواهر داماد، که به او همراهِ حجله می‌گویند، شام خود را صرف می‌کردند. با پایان‌یافتن صرف شام، همراهِ حجله بیرون می‌رفت و سرانجام عروس و داماد که بنابر رسوم پیشین تا بدین هنگام روی همدیگر را به کمال ندیده بودند، با هم تنها می‌شدند.