شخص ثالث
شخص ثالث
اعمال حقوقی، یا به‌صورت قرارداد است (عقد) که بین دو یا چند شخص منعقد می‌شود، یا به‌صورت عمل یک‌جانبه (← ایقاع)، مانند وصیت. مطابق اصل نسبی‌بودن قراردادها، قرارداد فقط نسبت به طرفین و قائم‌مقام ایشان لازم‌الاجراست و نسبت به اشخاص ثالث تأثیری ندارد (← تعهد_به_نفع_ثالث). همچنین در دعاوی که معمولاً بین دو یا چند نفر رخ می‌دهد، دعوی فقط بین اصحاب آن جریان می‌یابد و نسبت به دیگران اثری ندارد. هر شخص حقیقی یا حقوقی که خارج از روابط قراردادی طرفین یا دعاوی مطروحه بین ایشان باشد، شخص ثالث محسوب می‌شود. قانون‌گذار برای حفظ حقوق اشخاص، در پاره‌ای موارد برای اشخاص ثالث، حقوقی در نظر گرفته است، مانند این‌که طرفین قرارداد می‌توانند ضمن عقد، تعهدی به نفع شخص ثالث بنمایند. همچنین در صورتی‌که شخص ثالث در موضوع دادرسی اصحاب دعوی اصلی، برای خود حقی قائل باشد یا خود را در محق‌شدن یکی از طرفین ذینفع بداند، می‌تواند مادام که دادرسی تمام نشده، وارد دعوی شود، (مادۀ ۱۳۰ قانون آیین دادرسی مدنی.) که آن را ورود ثالث گویند. همچنین در صورتی‌که هر یک از اصحاب دعوی، فراخواندن شخص ثالثی را به دعوی لازم بداند، می‌تواند با شرایط مندرج در مادۀ ۱۳۵ قانون آیین دادرسی مدنی با تقدیم دادخواست از دادگاه درخواست جلب ثالث را بنماید، افزون بر این، حتی در صورتی‌که در‌خصوص دعوایی رأیی صادر شود که به حقوق شخص ثالث خللی وارد آورد و آن شخص یا نمایندۀ او در دادرسی که منتهی به رأی شده است، به‌عنوان اصحاب دعوی دخالت نداشته باشد، می‌تواند نسبت به رأی اعتراض کند (مادۀ ۴۱۷ قانون آیین دادرسی مدنی) که آن را اعتراض شخص ثالث نامند.