شق القمر
شَقُّ‌القَمَر
(به‌معنی شکافتن ماه) از معجزه‌های پیامبر اسلام (ص). در قرآن ذکر آن با بیان نزدیک شدن روز قیامت آمده است و به اعتقاد برخی مفسران نشانۀ وقوع قیامت است (قمر، ۱). ولی آیۀ بعد از آن (که روگردانی کفار را بعد از دیدن آیات الهی بیان می‌دارد) با آن سازگار نیست. بنابه روایات متعدد، مشرکان از پیغمبر خواستند برای اثبات پیامبری خود، ماه شب چهاردهم را دونیم کند؛ پیغمبر از خداوند درخواست کرد و ماه دوپاره شد و در دو جانب کوه حرا قرارگرفت و به روایتی هم در یک شب دوبار به اشارۀ انگشت سبّابۀ پیغمبر ماه دونیم شد و دوباره به‌هم پیوست. گویند مشرکان با آن‌که این معجزه را دیدند بازهم منکر این امر شده و پیامبر را ساحر خواندند. برخی شق‌القمر را در شب سیزدهم ماه شوّال سال نهم بعثت دانسته‌اند. برخی نیز این واقعه را مصادف با دوره‌ای که پیغمبر به همراه صحابۀ خود در شِعب ابی‌طالب در محاصره بودند، می‌دانند.