طلب
طَلَب
(در لغت به‌معنی جُستن) در اصطلاح تصوف، نیّت صادقی که در دل جویندۀ این طریق افتد و طالب شناختن حق شود. صوفیان طلب را چون جرقه‌ای دانسته‌اند که اگر دوام یابد، هستیِ سالک را به آتش می‌کشد و او را درپی سلوک و دست‌یابی به مطلوب روانه می‌سازد. از این‌رو، اینان طلب را محض عنایت الهی می‌دانند که تنها به محبوبان حضرتش اعطا می‌شود. وجود طلب در هر منزل، از اصول اساسی سیر است، و چنانچه طلب سالک در منزلی به سردی گراید، سیر او به‌سوی منازل بعد متوقّف می‌شود.