مسلم بن ولید
مُسلِم بن وَلید (کوفه ح ۱۳۰ـ۲۰۷ق)
(مشهور به صریع‌الغوانی) شاعر و ادیب دورۀ عباسیان. در ۱۸۷ق به بغداد رفت و فضل برمکی او را به دربار هارون‌الرشید برد. در خلافت مأمون، فضل بن سهل به او منصب صاحب برید جوران داد. او از نخستین استادان بدیع بود و ابوتمّام، دعبل خزاعی، بُحتری و ابن معتز از دنباله‌روان سبک او بودند. مسلم در استفاده از جناس افراط می‌کرد و سبکش آمیخته‌ای از شیوۀ شعر بدوی و اسلوب شهری بود. در مدیح نوآور بوده و شراب و باده‌گساری را به وجهی دلنشین توصیف کرده است، اما نوع وصف او با خمریّات ابونواس تفاوت نمایان دارد. قصایدی نیز در رثا سروده است و غزل‌هایش همانندی فراوان با شعر عمر بن ربیعه دارد.