میرزا عبدالرحیم

میرزا عبدالرّحیم (۹۶۳ـ۱۰۱۴ق)

از امرا و فضلای مشهور هند. فرزند بیرم‌خان بود و در کودکی به دربار اکبرشاه در آگره راه یافت و تحت سرپرستی او قرارگرفت. وی نزد علمای بزرگ هند و ایران چون محمد امین، انْدِجانی، جلال‌الدین دَوانی، فتح‌الله شیرازی، حکیم علی گیلانی دانش آموخت. در ۱۶سالگی حکومت پتنه به او تفویض شد و به‌سبب فتوحاتش در گُجرات، اکبرشاه او را لقب «خانِ خانان» داد. از اوایل قرن ۱۱م به بعد، بیشتر برای لشکرکشی به دکن و امور مربوط به آن‌جا از او استفاده می‌شد. عبدالرحیم در ۲۶ سالگی به اتابکی شاهزاده سلیم‌میرزا منصوب شد. او در ۹۹۷ق بابرنامه را به فارسی ترجمه و به اکبرشاه هدیه کرد. وی به زبان‌های فارسی، ترکی (جغتایی) ، عربی، سانسکریت و هندی تسلط داشت و به هر چهار زبان شعر می‌گفت. گویا به توصیۀ اکبرشاه، بعضی زبان‌های اروپایی را هم فراگرفته بود. سخاوت و رادمردی او را ستوده‌اند.