کمیت بن زید اسدی
کُمَیْت بن زید اسدی (کوفه ۵۹ـ ۱۲۸ق)
شاعر برجستۀ عرب عهد امویان. در کوفه معلم بود و به‌سبب آشنایی با شاعرانی چون فَرَزدَق و رُبیع بن عجّاج، شاعری پیشه کرد و پس از پیوستن به نهضت زیدیه، مبلّغ این فرقه شد. شعرش از لحاظ بیان و تخیل شباهت بسیار با شعر بَدو دارد، اما در معنا و مفهوم آرمان‌خواه و سیاسی است. آثار کمیت خشم هشام بن عبدالملک، خلیفۀ اموی، را چنان برانگیخت که فرمان قتل او را داد، اما این حکم به اجرا درنیامد. گویند در خطابه، سوارکاری و تیراندازی نیز معروف بود و با زبان و ادب عرب و تاریخ و انساب و اخبار آن‌ها آشنایی کامل داشت. اگرچه از اصحاب امام محمد باقر(ع) و امام جعفر صادق(ع) بود، گاه با تقیه به امویان می‌پیوست. از آثار مشهورش: هاشمیات، قصایدی در نعت و منقبت پیامبر(ص)، علی(ع)، حسین(ع) و زید بن علی، که مهم‌ترین اثر اوست و چاپ و به آلمانی نیز ترجمه شده است (لیدن، ۱۹۰۴)؛ مُذَهَبّه، در هجو یکی از قبایل جنوبی عرب یمن؛ مَلحَمه، در ستایش قبیلۀ قریش.