دو سیسیل، کشور پادشاهی
دو سیسیل، کشور پادشاهی (Two Sicilies, Kingdom of the)
یا سیسیل‌های دوگانه، در قرون وسطا نام کشورهای پادشاهی سیسیل و ناپل. آلفونسوی پنجم، پادشاه آراگون، دو کشور را به رهبری خود متحد ساخت (۱۴۴۲م) و خود را پادشاه دو سیسیل خواند. در زمان اعقابش، دو کشور از هم جدا شدند، اما در زمان تسلط اسپانیا (۱۵۰۴ـ۱۷۱۳) بر دو کشور و پس از به‌قدرت‌رسیدن (۱۷۵۹) شاخۀ اسپانیایی خاندان بوربون[۱] در ناپل و سیسیل این نام زنده شد. فردیناند چهارمِ ناپل (فردیناند سوم سیسیل) رسماً دو کشور را در ۱۸۱۶ متحد کرد و خود را فردیناند اول دو سیسیل نامید. سیسیلی‌ها که خودمختاری خود را از دست داده بودند و پاپ که از خراج دو کشور محروم شده بود، به‌مخالفت برخاستند. قیام ۱۸۲۰ فردیناند را به تهیۀ قانون اساسی مجبور کرد، اما مداخلۀ اتریش (۱۸۲۱) قدرت مطلقه را به او بازگرداند. نظام‌های ارتجاعیِ جانشینان او، فرانسیس اول[۲]، فردیناند دوم، و فرانچسکوی دوم[۳] با سقوط سیسیل و ناپل به‌دست نیروهای گاریبالدی در ۱۸۶۰ سرنگون شد. در ۱۸۶۱، گائتا[۴]، آخرین دژ فرانسیس، تسلیم ویکتور امانوئل دوم[۵] پادشاه ساردنی[۶] و دو سیسیل بخشی از ایتالیا شد.