دو ـ واپ
دو ـ واپ (doo-wop)
فرمی در موسیقی پاپ[۱] امریکایی در دهۀ ۱۹۵۰. سبکی در هماهنگ‌خوانی بدون آکومپانیمان (همراهی) ساز یا حتی چیزی نزدیک به آن، که منحصراً خوانندگان مرد آن را می‌خوانند و اجرا می‌کنند. نام این سبک برگرفته از شیوۀ آوازخواندن خوانندۀ اصلی با پس‌زمینۀ هجاهای بی‌معنا است که دیگر اعضای گروه می‌خوانند. نام بسیاری از گروه‌های دو ـ واپ از نام پرندگان انتخاب شده است؛ همچون گروه رِیوِنز (کلاغ‌ها)[۲] و اوریولز (مرغان انجیرخوار)[۳]. ریشه‌‌های دو ـ واپ به دهۀ ۱۹۳۰ زمان گروه‌های ریتم اند بلوز[۴] مانند اینک اسپاتز[۵] و نیز موسیقی گاسپل[۶] باز می‌گردد. دو ـ واپ را بیشتر گروه‌های خیابانی در شهر اجرا می‌کردند، و برخی از آن‌ها به کار ضبط نیز علاقه‌مند می‌شدند و صفحه‌های پرفروشی عرضه می‌کردند؛ همچون، تک‌آواز (Earth angel (۱۹۵۴ کار گروه پنگوئینز[۷] و (Why Do Fools Fall in Love (۱۹۵۶ کار فرانکی لایمن[۸] و تین‌ایجرز[۹]. نخستین صفحۀ دو ـ واپ که به صفحۀ پرفروش شمارۀ یک در امریکا بدل شد، The Great Pretender کار پلاترز[۱۰] (۱۹۵۵) است.