عبدالله بن حسین (۱۹۶۲)
عَبدُالله بن حسین (۱۹۶۲)
| عَبدُالله بن حسین | |
|---|---|
| ملیت | اردنی |
| نام‌های دیگر | ملک عبدالله دوم |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در انگلستان و امریکا |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| خویشاوندان سرشناس | حسین بن طلال (پدر) |
(یا: ملک عبدالله دوم) پادشاه اردن (حک: از ۱۹۹۹). پس از مرگ پدرش، حسین بن طلال، که از ۱۹۵۲ پادشاه اردن هاشمی[۱] بود، بر تخت پادشاهی نشست. عبدالله که در ارتش اردن درجۀ سپهبدی داشت و در امور کشورداری بی‌تجربه بود، چهارمین پادشاه این کشور کوچک، اما از نظر استراتژیکی مهم، شد. او قول داد که میراث ملک حسین را حفظ کند و سیاست میانه‌روی و تعهد به صلح در خاورمیانه را دنبال کند. عبدالله در ۲۵ ژانویۀ ۱۹۹۹ هنگامی به شهرت رسید که ملک حسین او را جانشین برادرِ خود، حسن، اعلام کرد، در حالی که حسن از ۳۴ سال پیش مقام ولیعهدی داشت. عبدالله را کمی پس از تولدش ولیعهد اعلام کردند، اما در ۱۹۶۵ این عنوان را به عمویش واگذار کردند، زیرا ملک حسین، می‌خواست مردی بزرگ‌سال در ادارۀ امور کشور به او کمک کند. بازگرداندن ولیعهدی به عبدالله حاکی از وجود اختلاف در دربار سلطنتی بود و دربارۀ توانایی عبدالله در رویارویی با چالش‌های رهبری در کشوری با مشکلات اقتصادی و همسایگان بی‌ثبات پرسش‌هایی برانگیخت. لیکن، دیپلمات‌ها خیلی زود از نشانه‌های بلوغ، که در پادشاه جوان دیدند، و تعهد او به حفظ سیاست‌های پدرش دلگرم شدند. انتقال سلطنت به عبدالله، به‌سبب پایگاه قدرتش در ارتش، که افراد آن بیشتر اعراب بدوی[۲]اند، و زیربنای پشتیبانی از خاندان سلطنت را تشکیل می‌دهند، به‌آرامی صورت گرفت. همچنین، با مخالفت فلسطینی‌هایی، که بخش مهمی از ساکنان کشورش را تشکیل می‌داد، روبه‌رو نشد؛ چون شاهزاده‌خانم رانیه[۳]، همسر او، فلسطینی و اهل کرانۀ باختری[۴] است. عبدالله برادر ناتنی‌اش، حمزه، را به‌منزلۀ اقدامی در جهت تحکیم صفوف خاندان سلطنت، به ولیعهدی برگزید. حمزه فرزند ارشد ملکه نور[۵]، چهارمین همسر ملک حسین، است. عبدالله فرزند تونی گاردینر[۶]، دومین همسر ملک حسین، است که زنی انگلیسی بود. در انگلستان و امریکا درس خواند.