رپ
رَپ (rap)
شکلی از آواز تند و ریتمیک با پس‌زمینۀ تکراری و از پیش ضبط‌شده. در ۱۹۷۹ رَپ در نیویورک و از درون فرهنگ هیپ ـ هاپ[۱] پدید آمد؛ هرچند اشعار مردسالارانه و مستهجنِ آن ابتدا در لاف‌زدن‌ها و فحش‌های محلی ریشه داشت. در دهۀ ۱۹۹۰ سودجویی فزاینده‌ای بر آن حاکم شد، و حتّی شاخه‌های بسیار فرعیِِ آن، همچون گَنگستا رَپ[۲]، به جدول پرفروش‌ها راه یافت. آلبوم The Message (۱۹۸۲)، کاری از گرَندمَستر فلَش[۳] و فیُوریِس فایوْ[۴]، نخستین آلبوم رَپ بود که مضامین دیگری را نیز در این موسیقی وارد کرد، همچنین رَپ‌خوان‌های زنی همچون کوکی کرو[۵]، یو ـ یو[۶]، و دیگران، با زن‌ستیزی رایج در رپ در آن زمان، مقابله کردند. در این میان گروه پابلیک اِنِمی[۷]، با انتقادات شدید سیاسی‌اش، به یکی از تأثیرگذارترین گروه‌های رَپ بدل شد. جانگل برادرز[۸] در اواخر دهۀ ۱۹۸۰ مکتبِ «رَپ‌خوان‌های آگاه[۹]»، منادیِ همزیستیِ مسالمت‌آمیز، را پدید آورد. با این وجود گروه‌هایی همچون اِن دبلیو اِی[۱۰] و آیس ـ تی[۱۱] همچنان به مضامین زن‌ستیزی و وجه حاصل از خشونت پرداختند. همچنین مواضعِ رَپ برضد سانسور در امریکا همواره جنجال‌آفرین بوده است. رَپ درخلال دهۀ ۱۹۹۰ روندی رو به گسترش داشته است. از هنرمندانِ آن در این دهه عبارت‌اند از دکتر دری[۱۲]، اسنوپ داگ[۱۳]، و اِمینِم[۱۴] که فروش آثارشان و نیز مباحثاتی که پیرامون آنان، شکل گرفته به یک میزان بوده است. هنرمندان رپ، علاوه بر امریکا، در اروپا هم موفق بوده‌اند.