رفاه کودکان
رفاه کودکان (Child Welfare)
خدماتی که برای مواظبت و حمایت از کودکان محروم عرضه می‌شود. تأسیس پرورشگاه‌ها و یتیم‌خانه‌ها برای کودکان یتیم و رهاشده نخستین تلاش در راستای رفاه کودکان به‌شمار می‌رفت که معمولاً با حمایت مؤسسات مذهبی انجام می‌شد. ابتدا هدف این مؤسسات امرار معاش کودکان بود، اما سپس کمک‌های اجتماعی و روان‌شناختی را نیز دربرگرفتند. در اواخر قرن ۱۸، جنبشی پیرامون این نظریه تکامل یافت که کودکان را نباید بزرگسالان کوچک تلقی کرد و مربیان تعلیم و تربیت، مانند روسو[۱]، پستالوزی[۲]، و فروبل[۳] معتقد بودند که در انقلاب صنعتی[۴] بهره‌کشی از کودکان تشدید شده است. در قرن ۱۹، بسیاری از مؤسسات مذهبی و خصوصی به یاری کودکان یتیم، بینوا یا معلول شتافتند. از قرن ۲۰ خدمات پزشکی، دندان‌پزشکی و روان‌پزشکی، زمین‌های بازی، دادگاه‌های کودکان، و مدارس ویژه برای کودکان معلول تأسیس شد. اتحادیۀ بین‌المللی رفاه کودکان[۵] (۱۹۲۰) برای کمک به کودکان قربانی بلایای طبیعی بین‌المللی و ملی تأسیس شد. صندوق کودکان سازمان ملل متحد[۶] (یونیسف، ۱۹۴۶) با هدف یاری‌رساندن به این‌گونه کودکان تأسیس شده است.