شریفر، جان (۱۹۳۱)
شریْفِر، جان (۱۹۳۱)(Schrieffer, John)
فیزیک‌دان امریکایی. در ۱۹۷۲، با جان باردین[۱] و لئون کوپر[۲]، به جایزۀ نوبل فیزیک دست‌یافت. این جایزه به‌سبب برقراری نظریه‌ای قانع‌کننده برای اَبَررسانایی[۳] (عبور بی‌مقاومت جریان برق از بعضی فلزات و ترکیبات فلزی در دماهای بسیار کم) به آنان اعطا شد. شریفر در زمینه‌های فرومغناطیس[۴]، فیزیک سطح[۵]، و آلیاژهای رقیق[۶] نیز تحقیق می‌کرد. در ۱۹۵۶، کوپر نشان داد که الکترون‌های فلز در دماهای کم از راه تغییرشکل شبکۀ بلوری اتم‌ها می‌توانند با نیروهای ضعیفی یکدیگر را جذب کنند و زوج مقید[۷] پدیدآوردند. باردین، کوپر، و شریفر در ۱۹۵۷ روشن ساختند که این زوج‌های مقید الکترونی می‌توانند بی‌هیچ مقاومتی در فلز به حرکت درآیند. این نظریۀ اَبَررسانندگی[۸]، نظریۀ باردین ـ کوپر ـ شریفر[۹]، به‌طرز شگفت‌آوری کامل است و همۀ پدیده‌های اَبَررسانایی در فلزات و آلیاژها را، جز در سرامیک‌های اَبَررسانای دمای بالا[۱۰] که در دهۀ ۱۹۸۰ کشف شده‌اند، توضیح می‌دهد. شریفر در اوک پارک[۱۱] ایلینوی[۱۲]، در ایالات متحده امریکا، زاده شد. در مؤسسۀ فناوری ماساچوست[۱۳] (اِم آی تی) در رشته‌های مهندسی و فیزیک درس خواند و در دانشگاه ایلینوی، زیرنظر باردین، در زمینۀ اَبَررسانایی درجۀ دکترا گرفت (۱۹۵۷). در ۱۹۶۴، استاد فیزیک دانشگاه پنسیلوانیا[۱۴] شد.