سمارانگ
سِمارانْگ
| سمارانگ | |
|---|---|
| نام فارسی | سمارانگ |
| کشور | اندونزی |
| ایالت | جاوه مرکزی |
| موقعیت | شمال جزیره جاوه |
| جمعیت | ۱,۲۶۷,۱۰۰ نفر (۲۰۰۳) |
| تولیدات و صنایع مهم | کشتی سازی، ماهی گیری، نساجی، و شیشه گری |
شهری در شمال جزیرۀ جاوه[۱] در اندونزی، با ۱,۲۶۷,۱۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). مرکز استان جاوۀ مرکزی[۲]، کنار دریای جاوه[۳]، بر مصب رود سمارانگ[۴] است. مرکز مهم تجاری است و توتون، شکر، قهوه، کائوچو، و الیاف ابریشمی صادر می‌کند. صنایع کشتی‌سازی، ماهی‌گیری، نساجی، و شیشه‌گری نیز دارد. امانگ کورات درم، پادشاه جاوه، در ۱۶۷۸ سمارانگ را در ازای حمایت‌های مالی کمپانی هند شرقی هلند[۵] در مقابل دشمنانش، به این کمپانی واگذار کرد، امّا تسلط این کمپانی بر شهر مزبور تا ۱۷۰۵ـ۱۷۰۸ عملی نشد. پاکوبوانای اول، پادشاه جاوه، در ازای بخشودگی تمام بدهی‌های قبلی، سلطۀ کمپانی مزبور را بر سمارانگ تأیید کرد و درپی آن دفاتر مرکزی مناطق ساحلی کمپانی از ۱۷۰۸ به سمارانگ منتقل شد. این شهر از مراکز جنبش استقلال‌طلبی اندونزی و از کانون‌های پیدایش و توسعۀ عقاید سوسیالیستی در جزیرۀ جاوه بود. نخستین سازمان‌های ملی‌گرا و سوسیالیست جاوه در این شهر تشکیل شد. ارتش ژاپن در ۱۹۴۲ این شهر را اشغال کرد. سمارانگ پس از استقلال اندونزی مرکز استان جاوۀ مرکزی شد.