گویجو
گویْجو (Guizhou)
| گویجو | |
|---|---|
| نام فارسی | گویجو |
| نام های دیگر | کویچو |
| نام لاتین | Guizhou |
| کشور | چین |
| موقعیت | جنوب چین |
| مرکز | گوی یانگ |
| شهرهای مهم | زونی، انشان و دویون |
| جمعیت | ۳۵,۵۵۰,۰۰۰ نفر (۱۹۹۶) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۱۷۴هزار |
(یا: کویچو[۱]) استانی در جنوب چین، با ۱۷۴هزار کیلومتر مربع مساحت و ۳۵,۵۵۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶) اقلیت‌های قومی حدود ۲۵ درصد از جمعیت آن را تشکیل می‌دهند. از شمال به سیچوان[۲]، از شرق به هونان[۳]، از جنوب به ناحیۀ خودمختار گوانگسی جوانگ[۴]، و از غرب به یون‌نان[۵] محدود است. مرکز این استان گوی‌یانگ[۶] است و دیگر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از زونی[۷]، اَنشان[۸]، و دویون[۹]. تا زمان سلطنت سلسلۀ مینگ (۱۳۶۸ـ۱۶۴۴) چینی‌های هان[۱۰] در گویجو ساکن نشده بودند. در گذشته، این استان از توسعه‌نیافته‌ترین و کم‌جمعیت‌ترین استان‌های چین به‌شمار می‌رفت. مائو تسه‌تونگ[۱۱] در ۱۹۳۵ در همایش زونی، شهری در شمال استان، به رهبری حزب کمونیست چین[۱۲] انتخاب شد. حملۀ ژاپن (۱۹۳۷ـ۱۹۴۵) سبب عقب‌نشینی حکومت ملّیون گومین‌دانگ[۱۳] به سمت جنوب غربی شد، که این امر به شهرت و توسعۀ شهر انجامید.