گینه استوایی
گینِۀ اِستوایی (Equatorial Guinea)
| گینه استوایی | |
|---|---|
| نام فارسی | گینِۀ اِستوایی |
| نام لاتین | Equatorial Guinea |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۷۰۰,۰۰۰ نفر |
| موقعیت | افریقای غربی |
| پایتخت | مالابو |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۲۴.۹ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۳ |
| شهرهای اصلی | باتا و مونگومو |
| زبان | اسپانیایی |
| گروه‌های قومی | فانگ |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۲۸,۰۶۰ |
موقعیت. جمهوری گینۀ استوایی در افریقای غربی و در ساحل خلیج گینه[۱] جا دارد. این کشور از شمال به کامرون، از شرق و جنوب به گابون، و از غرب به اقیانوس اطلس (خلیج گینه) محدود است. مساحت آن در حدود ۲۸,۰۶۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر مالابو[۲] است.
سیمای طبیعی. کشور گینۀ استوایی از دو بخش جداگانه با نام سرزمین اِمبینی[۳] و چندین جزیره تشکیل شده است: ۱. سرزمین اِمبینی که بخش اصلی کشور را تشکیل می‌دهد، پهن‌دشت نسبتاً مرتفعی است با بلندی حداکثر ۱,۲۲۰ متر که از شرق به غرب از ارتفاع آن کاسته می‌شود و به جلگه‌ای ساحلی با پهنای ۱۶ تا ۲۵ کیلومتر منتهی می‌شود. رودخانۀ بنیتو[۴] یا اِمبینی که از شرق به غرب روان است، نواحی مرکزی را مشروب می‌کند و رودخانۀ اِنتِم[۵] بخشی از خط مرزی کشور کامرون را تشکیل می‌دهد. مساحت سرزمین اِمبینی ۲۶,۰۰۴ کیلومتر مربع است و باتا[۶] و مونگومو[۷] مهم‌ترین شهرهای آن به‌شمار می‌آیند. نیمی از این سرزمین از جنگل‌های انبوه پوشیده شده و حیات‌وحش فراوان و گوناگونی دارد. خط استوا از ۱۲۵کیلومتری مرز جنوبی آن می‌‌گذرد، به‌همین سبب به گینۀ استوایی معروف است. اقلیم این کشور بسیار گرم و مرطوب است و فصول آن متناوباً خشک و بارانی است. ۲. بخش جزایر گینۀ استوایی از جزیرۀ نسبتاً بزرگ بیئوکو[۸] و جزیرۀ کوچک‌تر آنوبون[۹] و نیز جزایر کوریسکو[۱۰] و اِلوبی[۱۱] تشکیل شده است. جزیرۀ بیئوکو، که نام پیشین آن فرناندوپو[۱۲] بوده است، در آب‌های خلیج بیافرا[۱۳] و در دوراب[۱۴]های ۹۶کیلومتری کرانه‌های غربی کشور کامرون جای دارد. مساحت این جزیره کوهستانی به ۲,۰۱۷ کیلومتر مربع می‌رسد و ارتفاع بلندترین نقطۀ آن، کوه سانتا ایزابل[۱۵]، به ۳,۰۰۷ متر بالغ می‌شود و مرتفع‌ترین نقطۀ کشور است. شهر مالابو، پایتخت کشور، در ساحل شمالی آن جا دارد و لوبا[۱۶] جزء مهم‌ترین آبادی‌های آن است. جزیرۀ آنوبون، که قبلاً پاگالو[۱۷] نام داشت، جزیرۀ کوهستانی کوچکی در خلیج گینه و در ۱۹۳کیلومتری جنوب غربی سائو تومه[۱۸] است؛ این جزیره ۶.۵ کیلومتر درازا و ۱۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و افزون بر آن جزیرۀ کوچک کوریسکو با مساحت ۱۶ کیلومتر مربع و جزایر الوبی با مساحت ۲.۵ کیلومتر مربع، جزئی از کشور گینۀ استوایی به‌شمار می‌آیند.
اقتصاد. کشاورزی در اقتصاد گینۀ استوایی نقش بسیار ارزنده‌ای دارد. کشف معادن نفت کمک بسیار مؤثری به اقتصاد این کشور کرده و موجب رشد اقتصادی آن شده است. صنعت که زمانی در این کشور رونقی نداشت، با اکتشاف نفت دگرگون شد و نفت در ردیف نخستین قلم صادراتی کشور قرار گرفته است و قهوه، کاکائو، و چوب ردیف‌های بعدی را به‌خود اختصاص داده‌اند.
حکومت و سیاست. حکومت این کشور جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون‌گذاری است. مجلس ملی آن ۸۰ عضو دارد که مردم هر پنج سال یک‌بار آنان را انتخاب می‌کنند. رئیس‌جمهور عالی‌‌ترین مقام اداری و اجرایی کشور است؛ او نیز برای مدت پنج سال انتخاب می‌شود و مسئولیت تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت گینۀ استوایی حدود ۷۰۰,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۲۴.۹ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. فانگ[۱۹]ها ۷۲ درصد از جمعیت این کشور را تشکیل داده‌اند و حدود ۸۹ درصد آنان پیرو کلیسای کاتولیک رُم هستند و ۵۵ درصدشان روستانشین‌اند. زبان رسمی این کشور اسپانیایی است. رشد سالانۀ جمعیت آن ۲.۳ درصد و میانگین امید به زندگی در آن ۵۱ سال است و ۸۲ درصد از بزرگسالان این سرزمین باسوادند. فانگها جزو اولین اقوامی بوده‌اند که در حدود قرن ۱۳م در گینۀ استوایی مستقر شدند و پرتغالی‌ها در قرن ۱۵ بر این سرزمین استیلا یافتند و فرانسوی‌ها و انگلیسی‌ها نیز در قرن ۱۸ چند بار قصد تصرف آن را داشتند و به مرور بخش‌هایی از آن را اشغال کردند و به تجارت برده و چوب پرداختند. اسپانیایی‌ها از ۱۸۴۳ تا ۱۸۵۸ انگلیسی‌ها و فرانسوی‌ها را از این کشور بیرون راندند و سراسر این سرزمین را تصرف کردند و به کشت کاکائو و قهوه و تجارت چوب پرداختند. گینۀ استوایی در ۱۹۶۳ به نوعی به خودگردانی داخلی دست یافت، و در ۱۲ اکتبر ۱۹۶۸ به استقلال کامل رسید و در همان سال به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد.