دمل، ریشارد (۱۸۶۳ـ۱۹۲۰)
دِمِل، ریشارْد (۱۸۶۳ـ۱۹۲۰)(Dehmel, Richard)
| ریشارْد دِمِل | |
|---|---|
| زادروز |
1863م |
| درگذشت | 1920م |
| ملیت | آلماني |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| مکتب | مكتب طبيعتگرايي |
| آثار | بين مردم و انسانيت (1919)؛ تنها عشق (1893)؛ زن و جهان (1896) |
| گروه مقاله | ادبیات غرب |
شاعر آلمانی. با همکاری دتلف فون لیلی‌یِنْکرون[۱]، مکتب طبیعت‌گرایی را به قالب‌های شاعرانۀ انعطاف‌پذیرتری بدل کرد. شعرش گرایش شدید او به مابعد‌الطبیعه را نشان می‌دهد و از نظر قالب و محتوا بسیار مدیون نیچه، فیلسوف آلمانی، است؛ از آن جمله‌اند: تنها عشق[۲] (۱۸۹۳)، زن و جهان[۳] (۱۸۹۶)، وتغییر شکل ونوس[۴] (۱۹۰۷). دمل رسالۀ «ملاحظاتی دربارۀ هنر، خدا و جهان[۵]» را در ۱۹۰۹ و زندگی‌نامۀ شخصی‌اش، خاطرات جنگ[۶]، را در ۱۹۱۹ نوشت. دمل از نخستین شاعران بزرگی است که فقر و فلاکت طبقۀ کارگر را تصویر کرده است. هرچند با الهام از نیچه فردگرایی و زندگی طبیعی غریزی را می‌ستود، به ایثار و از خودگذشتگی و اندیشۀ اخلاقی سازگار با آن نیز گرایش داشت. نخستین مجموعۀ اشعارش، رستگاری[۷] (۱۸۹۱)، مبیّن تضاد میان لذت‌جویی عنان‌گسیخته و خویشتن‌داری زاهدانه است. دمل بر این باور بود که مناسبات جسمانی بین مرد و زن اساس تکامل شخصیت انسانی و رسیدن به مرحلۀ والاتری از زندگی معمولی است؛ و این امر مضمون شعر حماسی دوره‌ای او، دو انسان[۸] (۱۹۱۳)، است. پرداختن به مضامین جنسی در آثارش گاه با صراحتی زننده توأم است. دمل، که داوطلبانه در جنگ جهانی اول شرکت کرد، سرخوردگی خویش را در آخرین اثرش، بین مردم و انسانیت[۹] (۱۹۱۹)، بیان کرده است.