بدوی
بَدَوی (bedouin)
(به عربی یعنی «بیایان‌نشین») هریک از اقوام کوچنده و عرب‌زبان ساکن در مناطق بیابانی عربستان و شمال افریقا. آنها ابتدا در عربستان می‌زیستند؛ سپس به سوریه و بین‌النهرین و بعداً به مصر و تونس راه یافتند. بدوی‌ها به قبایلی تقسیم می‌شوند که رهبری هریک از آنها را شورایی از ریش‌سپیدان و یک شیخ، که به دلیل قابلیت‌هایش، خواه از حیث ثروت و خواه از لحاظ نژادگی و یا شجاعتش انتخاب می‌شود، برعهده دارند. بدوی‌ها از دیرباز در فصل باران با دام‌هایشان به بیابان‌ها مهاجرت می‌کردند (در سودان و عربستان، گاو پرورش می‌دهند؛ در سوریه، اردن و عراق، گوسفند و بز؛ در بیابان صحرا، سوریه، و عربستان، شتر) و در فصل خشک در کنار چشمه‌ها و واحه‌ها سکنا می‌گزیدند و به کشت ارزن و گندم می‌پرداختند. بدوی‌ها درحال حاضر بیش از پیش استقرار یافته‌اند. آنها خود را مردم خیمه می‌نامند. در منطقۀ صحرا خانواده‌هایی که نسب خود را به اصحاب پیامبر اسلام (ص) می‌رسانند، جزو برزگان محسوب می‌شوند و بر دیگر قبایل استیلا دارند. مثلاً، سنوسی[۱]ها در قرن ۱۹ پهنۀ گسترده‌ای از غرب مصر تا موریتانی را زیر سلطۀ خود داشتند و فقط پس از شکست از بریتانیایی‌ها، فرانسوی‌ها و ایتالیایی‌ها در مبارزه‌ای طولانی این سلطه را از کف دادند. بسیاری از گروه‌های بدوی در جنگ‌های صدر اسلام مشارکت داشتند، اگرچه بسیاری از آنها چندان از شعایر اسلامی تبعیت نمی‌کنند.
- ↑ Sanusi