کنگو برازاویل

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۵:۲۳ توسط Reza rouzbahani (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

کُنْگو بِرازاویل (Brazzavile Congo)

کنگو برازاویل
نام فارسی کُنْگو بِرازاویل
نام لاتین Brazzavile Congo
نظام سیاسی  جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری
جمعیت ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر
موقعیت  افریقای غربی
پایتخت برازاویل
تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) ۱۲
رشد سالانه (درصد) ۲.۷
شهرهای اصلی برازاویل، مادینگو، پوئنت‌نوآر، لوبومو، کینکالا
زبان  فرانسوی
گروه‌های قومی اقوام افریقایی و پیگمه‌ها
مساحت (کیلومتر مربع) ۳۴۲هزار
نمايي از شهر برازوايل، کنگو برازاويل
نمايي از شهر برازوايل، کنگو برازاويل

موقعیت. کشور کنگو در افریقای غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جای دارد. کشورهای کامرون و جمهوری افریقای مرکزی از شمال، کنگو کینشاسا از شرق و جنوب، ایالت کابیندا (کشور آنگولا)، و اقیانوس اطلس از جنوب غربی، و کشور گابون از غرب آن را در میان گرفته‌اند. مساحت این سرزمین ۳۴۲هزار کیلومتر مربع است و شهر برازاویل[۱] پایتخت آن است.

سیمای طبیعی. کشور کنگو به سه ناحیۀ جغرافیایی تقسیم می‌شود: ۱. جلگۀ پست ساحلی با درازای ۱۶۰ کیلومتر که از مرز کشور گابون تا مرز ایالت کابیندا[۲] گسترده است و رودخانۀ کوئیلو[۳] از میان آن می‌گذرد. ۲. رشته‌کوه‌های مایومبه[۴] (کریستال) با ارتفاع متوسط ۸۰۰ متر که به‌وسیلۀ درّۀ رود کوئیلو قطع می‌شود و جلگۀ ساحلی را از درون‌بوم کشور جدا می‌کند. ۳. ناحیۀ درون‌بومی[۵] کشور که با درّۀ حاصل‌خیز رود نیئاری[۶] در جنوب و ارتفاعات باتِکِه[۷] و درّۀ لوئسه[۸] در شمال آغاز می‌شود و رو‌به شمال و شرق، حوضۀ ریزابه‌های رود کنگو و رود اوبانگی[۹] و اراضی وسیع پوشیده از باتلاق‌های متعدد شرقی را دربر‌می‌گیرد. کوه لِکِتی[۱۰] با بلندی ۱,۰۴۰ متر در این ناحیه و در مرز کشور گابون قرار دارد و رودخانه‌های لِفینی[۱۱]، اِنکِنی[۱۲]، آلیما[۱۳]، مامبیلی[۱۴]، سانگا[۱۵]، لیکوآلا[۱۶] و بسیاری رودهای دیگر، که همگی ریزابه‌های رود کنگو به‌شمار می‌روند، در این ناحیه جریان دارند. رودخانۀ اِنگوکو[۱۷]، که یکی از ریزابه‌های رودخانۀ سانگا است، بخشی از مرز کشور کامرون را تشکیل می‌دهد و رودخانه‌های اوبانگی و کنگو این سرزمین را از کشور کنگو کینشاسا جدا می‌کنند. کنگو از نظر اداری به دَه ناحیه تقسیم می‌شود و شهرهای مهم آن عبارت‌اند از برازاویل، مادینگو[۱۸]، پوئنت‌نوآر[۱۹]، لوبومو[۲۰]، و کینکالا[۲۱]. اقلیم کنگو سراسر مدارگانی[۲۲] و گرم است. بارندگی ارتفاعات جنوب غربی نسبتاً سنگین و فصل خشک و آفتابی آن از اردیبهشت تا مهر به درازا می‌کشد و حوضۀ رود کنگو از رطوبت و بارندگی بیشتری برخوردار است. میانگین دمای شهر برازاویل در دی‌ماه ۲۵.۶ درجۀ سانتی‌گراد و در تیرماه ۲۲.۸ درجۀ سانتی‌گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱.۴۷۳ میلی‌متر می‌رسد. تقریباً ۶۰ درصد از مساحت کنگو را جنگل‌های انبوه بارانی فراگرفته که غالباً از نوع درختان ماهون و سخت‌چوب‌اند و نواحی شمال شرقی را علفزارهای ساوانایی پوشانده است و بز کوهی، زرافه، ببر چیتا، تمساح، بوفالو، گوریل و انواع پرنده و مارهای بوآ و کبرا و غیره حیات وحش آن را تشکیل می‌دهند.

اقتصاد. آب فراوان و استعداد و حاصل‌خیزی زمین، کشاورزی را رکن اصلی اقتصاد کنگو قرار داده و حدود ۴۵هزار هکتار از اراضی این کشور را به کشاورزی اختصاص داده است و ۵۲ درصد نیروی کار را در این بخش به خود مشغول داشته است. کاساوا که غذای اصلی مردم است و نیشکر و قهوه که جزو اقلام صادراتی هستند، همراه با موز، سیب‌زمینی، بادام‌ زمینی، نخل روغن، سیب‌زمینی هندی، آناناس، کاکائو و کائوچو ازجمله محصولات مهم کشاورزی این سرزمین محسوب می‌شوند. ۱۹.۵میلیون هکتار از اراضی کنگو پوشیده از جنگل است و تولید سالانۀ چوب و الوار آن به ۳.۲ میلیون متر مکعب می‌رسد و همراه با منابع نفت در دهۀ ۱۹۶۰ در این سرزمین کشف شده، این کشور را در ردیف یکی از صادرکنندگان چوب و سوخت، قرار داده است. موضوع صنعت نیز در سال‌های اخیر مورد توجه قرار داشته و تولید مواد غذایی، منسوجات، سیمان، مصنوعات فلزی، مواد شیمیایی و پالایش نفت از‌جمله فعالیت‌های صنعتی این کشور محسوب می‌شوند.

حکومت و سیاست. کنگو دارای نظام جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری است. مجلس ملی آن ۱۳۷ عضو و مجلس سنای آن ۶۶ عضو دارد که مردم آنان را برای مدت شش سال انتخاب می‌کنند. رئیس‌جمهور نیز با آرای مردم و برای یک دورۀ پنج‌سالۀ تمدیدپذیر برگزیده می‌شود. در انتخابات مارس ۲۰۰۲، دِنیس ساسو اِنگوئِسو[۲۳] برای بار دوم به ریاست جمهوری کشور برگزیده شده است.

مردم و تاریخ. جمعیت کنگو حدود ۴,۰۴۳,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۱۲ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور ۲.۷ درصد است و اکثریت قومی آن را اقوام افریقایی و پیگمه‌ها[۲۴] تشکیل می‌دهند. ۵۰ درصد از مردم آن مسیحی‌اند و ۵۲ درصدشان در شهرها زندگی می‌کنند و زبان رسمی آنان فرانسه است. میانگین امید به زندگی در این کشور ۵۱ سال است و ۷۹ درصد از بزرگسالان آن باسوادند. نخستین ساکنان کنگو پیگمه‌ها بودند. آنان بعدها به‌مرور به‌وسیلۀ اقوام کنگو جایگزین شدند. کنگویی‌ها دولتی تشکیل دادند و با سوداگران اروپایی به تجارت برده پرداختند. فرانسوی‌ها در قرن ۱۹ پویش کنگو را آغاز کردند و در ۱۸۸۲ آن‌جا را به یکی از مستعمرات خود به نام کنگوی فرانسه تبدیل کردند و در جنگ جهانی دوم شهر برازاویل را به پایتختی فرانسۀ آزاد برگزیدند. پس از پایان جنگ مردم سر به شورش برداشتند و خواستار استقلال کنگو شدند و در ۱۹۶۰ به استقلال دست یافتند. کودتای ژانویۀ ۱۹۶۹ به سرنگونی دولت قانونی کنگو انجامید و نظام کمونیستی بر کشور حاکم شد. سرگرد ماریان نگوآبی، رهبر جمهوری خلق کنگو، در ۱۹۷۷ کشته شد و سرهنگ اوپانگو قدرت را در دست گرفت. با فروپاشی دولت اتحاد جماهیر شوروی، حکومت کمونیستی کنگو نیز برافتاد و جمهوری چندحزبی جای آن را گرفت.

 


  1. Brazzaville
  2. Cabinda
  3. Kouilou
  4. Mayumbe
  5. inland
  6. Niari
  7. Bateke
  8. Louesse
  9. Ubangi
  10. Leketi
  11. Lefini
  12. Nkeni
  13. Alima
  14. Mambili
  15. Sanga
  16. Likouala
  17. Ngoko
  18. Madingou
  19. Ponte Noir
  20. Loubomo
  21. Kinkala
  22. tropical
  23. Denis Sassou-Nguesso
  24. Pygmy