ایوینگ، موریس (۱۹۰۶ـ۱۹۷۴)
اِیوینگ، موریس (۱۹۰۶ـ۱۹۷۴)(Ewing, Maurice)
زمین‌شناس امریکایی. مطالعاتش دربارۀ بستر اقیانوس اطلاعات تعیین‌کننده‌ای برای انقلاب زمین‌ساختی صفحه‌ای[۱] در زمین‌شناسی دهۀ ۱۹۶۰ فراهم کرد. ثابت کرد پشته[۲]های میان‌اقیانوسی و دره‌های عمیق (ژرف‌دره‌های)[۳] مرکزی در همۀ اقیانوس‌ها یافت می‌شوند. با استفاده از روش مطالعۀ لرزه‌‌ای از راه دور، امواج صوتی دریایی، و ابداع عکس‌برداری و نمونه‌برداری از اقیانوس‌های عمیق، ثابت کرد که پوستۀ[۴] زمین در بستر اقیانوس با ضخامت ۵ تا ۸ کیلومتر بسیار نازک‌تر از پوستۀ قاره‌ای[۵] با ضخامت حدود ۴۰ کیلومتر است. مطالعات او در زمینۀ رسوبات اقیانوسی نشان داد ضخامت این رسوبات با دورشدن از پشته‌های میان اقیانوسی افزایش می‌یابد. این امر دلیل روشنی برای اثبات فرضیۀ گسترش بستر دریاها[۶] بود. در لاکنی[۷]، واقع در ایالت تگزاس امریکا، زاده شد و در مؤسسۀ رایس[۸]، در هیوستون[۹] درس خواند. به کار در کمپانی‌های نفتی پرداخت و این امر سبب شکل‌گیری علایق زمین‌شناختی در او شد. در ۱۹۴۴، به رصدخانۀ زمین‌شناختی لامونت‌ـ‌دورتی[۱۰] در نیویورک پیوست. از ۱۹۴۷، استاد زمین‌شناسی دانشگاه کلمبیا بود، و سمتی نیز در انستیتوی اقیانوس‌شناسی وودز هول[۱۱] داشت.