مسکن
مُسَکِّن (analgesic)
(یا: دَرْدبَر) عامل تسکین‌دهندۀ درد. داروهای غیرمخدر، مانند آسپیرین، پاراستامول[۱] و داروهای غیراستروئیدی ضد التهاب، دردهای اسکلتی ـ عضلانی را تسکین و التهاب را در بافت‌های نرم کاهش می‌دهند. درد زمانی احساس می‌شود که تحریکات الکتریکی از رشته‌های اعصاب محیطی به طناب نخاعی، و از آن‌جا به مغز می‌رسد. بی‌دردی موقت یا دایم ممکن است براثر تزریق داروی بیهوشی به یک عصب یا قطع آن عصب ایجاد شود. تولید اندورفین‌ها، مخدرهای طبیعی بدن، را با روش‌هایی مانند آرمیدگی و پسخوراند زیستی دستکاری می‌کنند، برای رهایی از درد شدید، مثل دردهای مراحل آخر سرطان، دَردبَرهای مخدر ضروری‌اند. پژوهشگران امریکایی در ۱۹۶۶ دریافتند که برخی از دردبرها بر زنان مؤثرترند و تسکین طولانی‌تری ایجاد می‌کنند.
- ↑ paracetamol