آسمان (اساطیر)
آسِمان (اساطیر)
در لغت به‌‌معنی سنگ. (در اوستایی، پارسی باستان و سَنْسکْریت اَسمَن و اَسَن است). چون در دورۀ باستان سپهر را مانند سنگ می‌انگاشتند آن را آسمان خوانده‌اند. آسمان ایزد نگهبان سِپِهر و یاور اَمشاسِپَند شهریور است. این ایزد، که نخستین آفریدۀ اَهورامَزدا است، بخشندۀ دارایی است و در نبرد اَهورامَزدا با اَهریمن وظیفۀ زندانی‌کردن اهریمن با او‌ست. بنابر روایت‌های کهن ایرانی، آسمان دارای چهار طبقه است. در تقویم زردشتیان، روز بیست‌‌وهفتم هر ماه آسمان نامیده می‌شود.