بهرامی، ابوالقاسم (۱۲۷۳ـ۱۳۲۹ش)

پزشک ایرانی، از نخستین همکاران انستیتو پاستور ایران. فرزند ابوالحسن‌خان بهرامی و شاگرد او بود. پس از گرفتن دیپلم پزشکی، در ۱۳۰۰، برای کار‌آموزی به پاریس رفت و، پس از بازگشت، بخش ضدهاری را در انستیتو پاستور راه‌اندازی کرد. پس از بازگشتِ ژوزف منار^[۱]، رئیس فرانسوی انستیتو، سرپرست انستیتو شد. در ۱۳۱۷، رئیس ادارۀ کل صحیّه (بهداری) شد. کتاب تجزیۀ ادرار (۱۳۳۵) از آثار اوست.