نیکاراگوا
نیکاراگوا (Nicaragua)
| نیکاراگوا | |
|---|---|
| نام فارسی | نیکاراگوا |
| نام لاتین | Nicaragua |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۵,۷۸۸,۰۰۰ نفر |
| موقعیت | امریکای مرکزی |
| پایتخت | ماناگوا |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۴۴.۶ |
| رشد سالانه (درصد) | ۲.۹ |
| شهرهای اصلی | ماناگوا، لئون، چیناندگا، ماتاگالپا، خوئیگالپا، ماسایا، گرانادا |
| زبان | اسپانیایی |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۱۲۹,۴۹۵ |
موقعیت. کشور نیکاراگوا (نیکاراگوئه) در امریکای مرکزی و در کرانۀ غربی دریای کارائیب[۱] جا دارد. این کشور از شمال غربی و شمال به هوندوراس، از شرق به دریای کارائیب، از جنوب به کشور کوستاریکا و از غرب به اقیانوس آرام محدود است. ۱۲۹,۴۹۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و شهر ماناگوا[۲] پایتخت آن است.
سیمای طبیعی. جمهوری نیکاراگوا در نیمکرۀ شمالی زمین قرار دارد. درازای آن از شمال به جنوب ۴۷۰ کیلومتر و پهنای آن از شرق به غرب ۴۹۰ کیلومتر است. رود کوکو[۳] در شمال، بخشی از مرز این سرزمین و هوندوراس را تشکیل می‌دهد و رودخانۀ سان خوان[۴] در جنوب، کوستاریکا را از این سرزمین جدا می‌کند. رشته‌کوه‌های کوردیرا ایزاولیا و کوه‌های اوآپی[۵]، آمریک[۶]، و یولاینا[۷]، که بخشی از کوه‌های آند[۸] امریکای مرکزی به‌شمار می‌آیند، استخوان‌بندی کشور نیکاراگوا را تشکیل می‌دهند. جلگۀ ساحلی ماسکیتو[۹]، که کرانه‌های آن از بریدگی‌ها و مرداب‌های و جزیرک[۱۰]های ساحلی بسیار پدید آمده است، در شرق کوه‌های مزبور جا دارد؛ رودخانه‌های مهم نیکاراگوا، ازجمله بامبانا[۱۱]، ریو گرانده ماتاگالپا[۱۲]، و اسکوندیدو[۱۳]، که از همین کوه‌ها سرچشمه می‌گیرند این جلگه را مشروب می‌کنند و به دریای کارائیب می‌ریزند. در نواحی غربی نیکاراگوا چندین آتشفشان فعال، ازجمله سان کریستوبال[۱۴] (۱,۷۸۱ متر)، کونسپسیون[۱۵] (۱,۶۱۰ متر)، مادرا[۱۶] (۱,۳۹۴متر) و موموتومبو[۱۷] (۱,۲۵۸) و نیز دریاچۀ نیکاراگوا و دریاچۀ ماناگوا قرار گرفته است. بلندترین نقطۀ کشور، کوه موگوتون[۱۸]، با ارتفاع ۲,۱۰۷ متر، در شمال و در مرز کشور هوندوراس قرار دارد. دریاچۀ نیکاراگوا با ۸هزار کیلومتر مربع وسعت و حدود ۳۵۰ جزیره و جزیرک، بزرگ‌ترین دریاچۀ امریکای مرکزی محسوب می‌شود و آتشفشان‌های کونسپسیون و مادرا در جزیرۀ اومتپه[۱۹] و در میان دریاچۀ مذکور قرار دارند. کشور نیکاراگوا به هفده دپارتمان (استان) تقسیم می‌شود و شهرهای مهم آن عبارت‌اند از ماناگوا، لئون[۲۰]، چیناندگا[۲۱]، ماتاگالپا[۲۲]، خوئیگالپا[۲۳]، ماسایا[۲۴]، و گرانادا[۲۵]. اقلیم نیکاراگوا مدارگانی است و نواحی غربی آن در مقایسه با نواحی شرقی گرم‌تر و خشک‌تر است. فصل بارندگی آن از اردیبهشت تا آذر و دمای آن متناسب با ارتفاع متغیر است. میانگین دمای شهر ماناگوا در دی‌ماه ۲۶ درجۀ سانتی‌گراد، در تیرماه ۳۰ درجۀ سانتی‌گراد و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۱,۱۴۰ میلی‌متر است. پوشش گیاهی نیکاراگوا حدود ۴۶ درصد از مساحت کشور را تشکیل می‌دهد. نواحی شرقی آن از جنگل‌های بارانی پوشیده شده، درختان نواحی کوهستانی از نوع بلوط و سرو است و پوشش گیاهی نواحی شرقی از نوع کاج و درختان سوزنی است. شیرکوهی، آهو، میمون، گراز، تنبل، تمساح و خزندگانی چون مار و انواع پرنده نیز حیات‌وحش آن را تشکیل می‌دهند.
اقتصاد. تقریباً نیمی از نیروی کار نیکاراگوا به کشاورزی اشتغال دارند و ۲۹۰هزار هکتار از اراضی آن به کشاورزی اختصاص یافته است. برنج، حبوبات، نیشکر، موز، مرکبات، کاساوا، و آناناس عمده‌ترین محصولات آن را تشکیل می‌دهند. دامداری، پرورش ماکیان و فرآورده‌های دامی و لبنی نقش مهمی در تأمین نیازهای داخلی و صادراتی این کشور دارد. با وجود فراوانی و تنوع منابع زیرزمینی، فقط از ذخایر طلا، نقره، و مس بهره‌برداری می‌شود و فعالیت‌های صنعتی آن بیشتر برای تأمین نیازهای داخلی صورت می‌گیرد و مصنوعات فلزی، شکر تصفیه نشده، سیمان، پالایش فضولات نفتی، تولید روغن‌های گیاهی و مصنوعات چرمی ازجمله فعالیت‌های صنعتی آن محسوب می‌شوند.
حکومت و سیاست. نیکاراگوا دارای نظام جمهوری چندحزبی با یک نهاد قانون‌گذاری است. مجلس ملی آن ۹۰ عضو دارد که برای پنج سال انتخاب می‌شوند. رئیس‌جمهور کشور و معاون او را مردم برای یک دورۀ پنج‌‌ساله برمی‌گزینند.
مردم و تاریخ. جمعیت نیکاراگوا ۵,۷۸۸,۰۰۰ نفر (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن ۴۴.۶ نفر در کیلومتر مربع است رشد سالانۀ جمعیت این کشور۲.۹درصد است، مستیسو[۲۶]ها ۶۹ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و ۹۵ درصد از مردم آن پیرو آیین کاتولیک رومی‌اند. ۵۶ درصد از آنان در شهرها زندگی می‌کنند. زبان رسمی نیکاراگوا اسپانیایی است. نیکاراگوا از هزاران سال پیش مسکن اقوام مایا و خاستگاه تمدن آنان بوده است. کریستف کلمب در ۱۵۰۲ به این سرزمین وارد شد، اسپانیایی‌ها در ۱۵۲۲ سراسر آن را در نور‌دیدند و دریاچۀ نیکاراگوا را کشف کردند. آنان در ۱۵۲۴ شهرهای گرانادا و لئون را بنا نهادند و زیر نظر فرماندار نظامی گواتمالا به ادارۀ آن پرداختند. این کشور در ۱۸۲۱ از اسپانیا جدا شد و مدت کوتاهی زیر نظارت کشور مکزیک قرار گرفت. در ۱۸۳۸ به استقلال کامل رسید.