مینگ، سلسله (قرون ۱۴ تا ۱۷)
مینْگ، سلسلۀ (قرون ۱۴ تا ۱۷)(Ming)
سلسله‌ای از پادشاهان چین (۱۳۶۸ـ۱۶۴۴م) که مرکز آن نانجینگ بود. در دورۀ فرمانروایی یونگله (یونگ لو)[۱]، از ۱۴۰۲ تا ۱۴۲۴م وسعت کشور تا مغولستان و یون‌نان[۲] در جنوب غربی گسترده شد. در دورۀ مینگ نظام اداری بهبود یافت، کارهای عمرانی صورت گرفت و تجارت خارجی توسعه یافت. هنر و ادبیات رونق گرفت و ظروف چینی مشهور آبی و سفید تولید شد. سلسلۀ مینگ را چو یوان چانگ[۳]۳ (۱۳۲۸ـ۱۳۹۸م)، رهبر شورشی تأسیس کرد که خان بالغ (پکن کنونی)، پایتخت یوان، را در ۱۳۶۸م فتح کرد. او مقر خود را در نانجینگ قرار داد و خود را امپراتور هونگ وو[۴] نامید. از اواخر قرن ۱۶، مینگ با خطر حمله ژاپن از شمال شرقی روبه‌رو شد؛ ژاپن در ۱۵۹۲ به کره از سرزمین‌های تابع خاندان مینگ، یورش برد. کثرت جمعیت به شورش‌های دهقانی انجامید، و قدرت‌گیری خواجگان، فشار مغول‌ها در شمال و بار سنگین مالیات‌ها زوال سلسله را رقم زدند.