نیوریالیسم

نئورِئالیسم (neorealism)

جنبش ادبیِ ایتالیایی. این جنبش، در ۱۹۲۹ با رمانزمان بی‌اعتنایی اثر آلبرتو موراویا پا گرفت. این رمان بی‌محابا به مسائل اخلاقی، اجتماعی، و سیاسی بسیار حساس اوایل دورۀ اختناق دیکتاتوری موسولینی پرداخته است. با این‌حال، جنبش نئورئالیسم تا ۱۹۴۳ که نظام فاشیستی برافتاد، به رشد بطئی خود ادامه داد. رمان‌های نئورئالیستی، دوازده سال بعد، از نویسندگان کاملاً متفاوتی همچون واسکو پراتولینی، دومنیکو رئا، و ایتالو کالوینو، زندگی پرمشقت زحمت‌کشان جامعه را دستمایه قرار دادند، و بدین‌سان از سنّت نخبه‌گرایی، که قرن‌ها بر ادبیات ایتالیا سایه افکنده بود، فاصله گرفتند. ویژگی‌های بارز این جنبش در سینما عبارت‌اند از طبیعت‌گرایی (ناتورالیسم)، مضامین اجتماعی، استفاده مکرر از بازیگران غیرحرفه‌ای و اعتبار بصری که با فیلم‌برداری در مکان‌های واقعی به‌دست می‌آید. نئورئالیسم، خواه به‌منزلۀ سبکی هنری، و خواه به‌مثابۀ بینشی سیاسی، در دهۀ ۱۹۴۰ با فیلم‌های پس از جنگِ کارگردانانی همچون لوکینو ویسکونتی (وسوسه ۱۹۴۲، زمین می‌لرزد ۱۹۴۷)، روبرتو روسّلّینی (رُم، شهر بی‌دفاع ۱۹۴۵، پائیزا ۱۹۴۷) و ویتوریو دسیکا (واکسی ۱۹۴۶، دزد دوچرخه ۱۹۴۸،اومبرتو دِ ۱۹۵۲) شهرت جهانی بیشتری یافت.

 

---