نامیبیا
نامیبیا (Namibia)
| نامیبیا | |
|---|---|
| نام فارسی | نامیبیا |
| نام لاتین | Namibia |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری |
| جمعیت | ۲,۰۸۸,۶۶۹ نفر |
| موقعیت | افریقای جنوب غربی |
| پایتخت | ویندهوک (وینتهوک) |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۲.۵ |
| رشد سالانه (درصد) | ۱.۵ |
| شهرهای اصلی | ویندهوک، اوشیکانگو، روندو، اوتاپی، اوشاکاتی، تسومب، کیتمانشوپ و والویس بی |
| زبان | انگلیسی و آفریکانس |
| گروه‌های قومی | اووامبوها |
| دین | مسیحیت |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۸۲۴,۲۷۰ |
موقعیت. جمهوری نامیبیا در افریقای جنوب غربی و در ساحل اقیانوس اطلس جا دارد. کشورهای آنگولا و زامبیا از شمال، بوتسوانا از شرق، جمهوری افریقای جنوبی از جنوب شرقی و جنوب، و اقیانوس اطلس از غرب آن را در میان گرفته‌اند. مساحت نامیبیا ۸۲۴,۲۷۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر ویندهوک[۱] (وینتهوک) است.
سیمای طبیعی. کشور نامیبیا به سه ناحیۀ طبیعی نوار پست ساحلی، ارتفاعات مرکزی، و صحرای کالاهاری[۲] تقسیم می‌شود: الف ـ نوار ساحلی، معروف به صحرای نامیب[۳]، با درازای حدود ۱,۳۵۰ کیلومتر و پهنای بین ۱۰۰ تا ۱۶۰ کیلومتر سراسر کرانه‌های اقیانوس اطلس را از شمال به جنوب، فراگرفته است و خط ساحلی تا کوه‌پایه‌های شرقی را شامل می‌شود. ب ـ کوه‌های مرکزی در حقیقت ناحیۀ فلات‌گونه‌ای است که از کوه‌پایه‌های غربی شروع شده و با شیب تند تا ارتفاع متوسط ۱,۸۰۰ ادامه یافته است. بلندترین نقطۀ این کشور، کوه براندبرگ[۴] با ارتفاع ۲,۶۰۶ متر، در این قسمت قرار دارد. پ ـ صحرای کالاهاری، که نواحی مشرف به مرزهای شرقی را فراگرفته، دشت مرتفعی است که از شنزارهای وسیع تشکیل شده و بته‌زارهای پراکنده در گوشه و کنار آن به‌چشم می‌خورد. رودخانه‌های نامیبیا بیشتر خشک و فصلی‌اند و رودهای دایمی آن که به رودخانه‌های مرزی کونِنِه[۵]، اوکاوانگو[۶]، و زامبزی[۷] در مرز کشورهای آنگولا و زامبیا و نیز رودخانۀ اورانژ[۸] منحصر است، نامیبیا را از کشور افریقای جنوبی جدا می‌کند. نامیبیا به سیزده استان تقسیم می‌شود و شهرهای مهم آن عبارت‌اند از ویندهوک، اوشیکانگو[۹]، روندو[۱۰]، اوتاپی[۱۱]، اوشاکاتی[۱۲]، تسومب[۱۳]، کیتمانشوپ[۱۴]، و نیز والویس بی[۱۵] که عمده‌ترین بندر آن است. نامیبیا بر روی مدار رأس‌الجدی[۱۶] قرار دارد و اقلیم آن بسیار گرم و نسبتاً خشک است. میانگین بارندگی سالانه در نواحی ساحلی یا صحرای نامیب ۵۰ میلی‌متر است و در ارتفاعات مرکزی به ۳۵۰ میلی‌متر می‌رسد. ماه‌های بهمن تا اردیبهشت فصل بارندگی صحرای نامیب و از مهر تا فروردین موسم بارندگی ارتفاعات مرکزی آن است. میانگین دمای شهر ویندهوک در دی‌ماه ۲۳ درجۀ سانتی‌گراد، در تیرماه سیزده درجۀ سانتی‌گراد، و میانگین بارندگی سالانۀ آن ۲۴۰ میلی‌متر است. پوشش گیاهی صحرای نامیب و کالاهاری تُنُک و پراکنده است و ارتفاعات مرکزی را روئیدنی‌های ساوانایی فراگرفته و جنگل‌های آن در نواحی شمال شرقی قرار دارد. جانورانی چون فیل، کرگدن، شیر، ببر، زرافه، گورخر، آهوی شاخ‌دار، و بز کوهی نیز حیات وحش آن را تشکیل می‌دهند.
اقتصاد. با این‌که زمین‌های مستعد کشاورزی نامیبیا محدود است، ولی بیشتر مردم آن به کشاورزی اشتغال دارند و نیمی از مواد غذایی آنان از خارج، به‌ویژه از جمهوری افریقای جنوبی، وارد می‌شود. گله‌داری و پرورش دام از مهم‌ترین فعالیت‌های اقتصادی آن است و فرآورده‌های دامی و لبنی جزو اقلام صادراتی نامیبیا است. تقریباً ۱۲.۵میلیون هکتار (پانزده درصد، از مساحت کشور) را جنگل فراگرفته و حجم چوب و الوار آن سالانه به ۶۵۰هزار متر مکعب می‌رسد. الماس، طلا، نقره، اورانیوم، مس، سرب، و نمک مهم‌ترین کانی‌های کشور مذکور است و بیشتر به‌صورت خام و اولیه به خارج صادر می‌شوند. صنعت نامیبیا بیشتر بر فرآوری مواد غذایی، معدن‌کاوی، تولید محصولات چوبی، مصالح ساختمانی، نساجی، مصنوعات چرمی، نوشابه و کفش منحصر است و از نظر سوخت و کالاهای اساسی به جمهوری افریقای جنوبی وابسته است.
حکومت و سیاست. نامیبیا دارای حکومت جمهوری چندحزبی با دو نهاد قانون‌گذاری است. دورۀ ریاست جمهوری این کشور پنج سال و تمدید‌پذیر است. مجلس ملی آن ۷۸ عضو منتخب دارد و دورۀ نمایندگی آنان پنج سال است. علاوه‌بر مجلس مزبور، شورای ملی نامیبیا از ۲۶ عضو، هر استان دو عضو، منتخب تشکیل شده است که برای شش سال انتخاب می‌شوند.
مردم و تاریخ. جمعیت نامیبیا ۲,۰۸۸,۶۶۹ نفر (۲۰۰۸) و تراکم نسبی آن ۲.۵ نفر در کیلومتر مربع است. رشد سالانۀ جمعیت این کشور ۱.۵ درصد و اووامبو[۱۷]ها حدود ۵۰ درصد از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند. ۹۴ درصد از مردم این سرزمین مسیحی‌اند و ۶۷ درصد از آنان در روستاها به‌سر می‌برند. زبان‌های رسمی این کشور انگلیسی و آفریکانس[۱۸] است. نامیبیا از دیرگاه مسکن اقوام سان و خوئی‌خوئی بوده است. پرتغالی‌ها در اواخر قرن ۱۵ به آن‌جا وارد شدند و انگلیسی‌ها و آلمانی‌ها در اواسط قرن ۱۹ به این سرزمین راه یافتند. در ۱۸۸۵ به مستعمرات آلمان در افریقا پیوست و در جنگ جهانی اول به تصرف افریقای جنوبی درآمد و تا ۱۹۴۶، تحت قیمومت سرزمین مزبور باقی ماند. در ۱۹۴۶ تحت سرپرستی سازمان ملل متحد قرار گرفت. افریقای جنوبی که نامیبیا را بخشی از خاک خود می‌دانست، در مقابل فشارهای سازمان ملل متحد مبنی‌بر تخلیۀ سرزمین مزبور ایستادگی کرد و سازمان سواپو، که از ملیون و مبارزان نامیبیایی تشکیل شده بود، با افریقای جنوبی به مبارزه برخاست. در انتخابات ۱۹۸۹، سواپو قدرت یافت و نامیبیا در دوم مارس ۱۹۹۰ به استقلال رسید.