ووجینگ
ووجینْگ (Wujing)
مجموعۀ پنج کتاب باستانی چین، با چنان اعتبار عظیمی که در طبقه‌بندی چهارگانۀ آثار چینی پیش از شی[۱] (تاریخ)، زی[۲] (فلسفه) و جی[۳] (ادبیات) قرار می‌گیرد. این کتاب‌های کلاسیک، که همه را منسوب به کنفوسیوس[۴] (۵۵۱ـ۴۷۹پ‌م) حکیم می‌دانند، ۲هزار سال معیار مطلوب جامعه، قانون، حکومت، تعلیم و تربیت، ادبیات و دین چینی بوده‌اند. از این نظر، تأثیرگذاریشان در تاریخ طولانی چین کم‌نظیر است. به هر حال، دانشجویان چینی پیش از مطالعۀ سی شو[۵] (چهار کتاب)، که متون کوتاه‌تر و ساده‌تر کنفوسیوسی‌اند، به سراغ ووجینگ نمی‌روند. در ۱۳۶پ‌م وودی[۶]، فرمانروای سلسلۀ هان[۷]، آیین کنفوسیوس را مسلک کشور چین اعلام کرد. از آن پس کرسی‌های دکتری (بوشی[۸]) جهت تدریس ووجینگ ایجاد شد که تا قرن ۲۰ دایر بودند. در ۱۲۴پ‌م دانشگاه ملی، ووجینگ را به‌منزلۀ برنامۀ درسی اصلی پذیرفت. مهارت در تفسیر و توضیح متون ووجینگ لازمۀ رسیدن به مقامی در دیوان‌سالاری دولتی بود. ووجینگ مشتمل است بر یی جینگ[۹] (کتاب تحولات)؛ شوجینگ[۱۰] (کتاب تاریخ)؛ شی جینگ[۱۱] (کتاب شعر)؛ لی جینگ[۱۲] (کتاب شعائر و مناسک) و چون‌چیو[۱۳] (سالنامۀ بهار و خزان).