آکینو، کوراسون (۱۹۳۳ـ۲۰۰۹)
آکینو، کوراسْون (۱۹۳۳ـ۲۰۰۹)(Aquino, Corazon)
| کوراسون آکینو Corazon Aquino | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۳۳م |
| درگذشت | ۲۰۰۹م |
| ملیت | فیلیپینی |
| تحصیلات و محل تحصیل | حقوق در فیلیپین و ایالات متحده |
| شغل و تخصص اصلی | سیاستمدار |
| لقب | کوری |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
| خویشاوندان سرشناس | بنینیو سیمیون آکینو (همسر) |
(ملقّب به کوری[۱] با نام اصلی ماریا کوراسون کوخوانگکو[۲]) بانوی سیاستمدار میانه‌رو فیلیپینی، از ۱۹۸۶ تا ۱۹۹۲ رئیس‌جمهور این کشور. در ۱۹۸۶، در سقوط آرامِ فردیناند مارکوس[۳]، رئیس‌جمهور وقت، نقشی اساسی داشت. او، در مقام ریاست جمهور، سعی داشت به شیوه‌ای سازش‌جویانه حکومت کند ولی چپ‌گرایان (چریک‌های کمونیست) و راست‌گرایان با او مخالفت کردند و اصلاحات ارضی او نیز نامناسب تلقی شد. پدرش از اربابان شکر در استان تارلاک[۴] بود. آکینو در فیلیپین و ایالات متحده به تحصیل حقوق پرداخت و در ۱۹۵۶ با بنینیو سیمئون آکینو[۵]۵(۱۹۳۲ـ۱۹۸۳)، سیاستمدار عضو حزب لیبرال[۶]، که جوان‌ترین شهردار، فرماندار، و سناتور فیلیپینی در تاریخ این کشور بود، ازدواج کرد. بنینیو آکینو، که اصلی‌ترین مخالف سیاسی راست‌گرای مارکوس بود، در ۱۹۷۲ به اتهام تلاش برای سرنگونی وی به زندان افتاد. در ۱۹۷۷، حکم اعدام بنینیو صادر، اما مشمول تخفیف مجازات شد و از ۱۹۸۰، که بنینیو می‌بایست تحت عمل جراحی قلب قرار گیرد، اجازه یافت که با همسرش به حال تبعید در ایالات متحدۀ امریکا به‌سر برد. بنینیو آکینو سرانجام هنگام بازگشت به میهن، در اوت ۱۹۸۳، به دست یکی از اعضای گارد نظامی در فرودگاه مانیل[۷] به‌قتل رسید. کوراسون آکینو برای شرکت در مبارزات انتخاباتی مجلس در ۱۹۸۴ در فیلیپین ماند و برای رقابت با مارکوس در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۸۶ از سوی مخالفان دولت نامزد شد. او که مدعی پیروزی بر مارکوس بود دولت را به تقلب در انتخابات متهم کرد و رهبری مبارزه‌ای بدون خشونت با عنوان قدرت مردم[۸] را به دست گرفت، و درپی سقوط مارکوس، و با حمایت کلیسا در ۲۵ فوریۀ ۱۹۸۶ به پیروزی رسید. ایالات متحده در سرکوب کودتایی که بر ضد او، در ۱۹۸۹، شکل گرفت نقشی مهم و پشتیبان‌کننده داشت. آکینو در ۱۹۸۷ قانون اساسی کثرت‌گرایانۀ[۹] جدیدی را به اجرا گذاشت و از کودتای ناموفق دیگری جان به در برد. او به‌موجب قانون اساسی جدید، اجازۀ نامزدشدن در انتخابات ریاست جمهوری ۱۹۹۲ را نداشت ولی، فیدل راموس[۱۰]، وزیر دفاع وفادار او، در این انتخابات به پیروزی رسید.