اسکیاپارلی، جووانی (۱۸۳۶ـ۱۹۱۰)
اِسْکیاپارِلّی، جووانی (۱۸۳۶ـ۱۹۱۰)(Schiaparelli, Giovanni)
| جووانی اسکیاپارلی Giovanni Schiaparelli | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۳۶م |
| درگذشت | ۱۹۱۰م |
| ملیت | ایتالیایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تورینو و برلین |
| شغل و تخصص اصلی | اخترشناس |
| گروه مقاله | اخترشناسی |
| جوایز و افتخارات | نشان طلای انجمن سلطنتی اخترشناسی |
اخترشناس ایتالیایی. توجه‌اش بیشتر به نشانه‌های خطی روی مریخ معطوف بود. این نشانه‌ها به باور عامۀ مردم آبراه تلقی می‌شدند. دیری نگذشت که اخترشناس فرانسوی، اوژن آنتونیادی[۱] روشن ساخت که این نشانه‌ها اثرهایی اُپتیکی‌اند و خطوطی واقعی نیستند. اسکیاپارلی همچنین شواهدی رصدی برای این نظریه به‌دست آورد که همۀ بارِش‌های شهابی[۲] قطعاتی از دنباله‌دار[۳]های متلاشی شده‌اند و در ۱۸۷۳، به‌همین‌سبب موفق به دریافت نشان طلای انجمن سلطنتی اخترشناسی[۴] شد. از ۱۸۷۷ و ضمن نقشه‌برداری از مریخ، متوجه چیزی شد که همکارش، پیِترو سِکی[۵] در رُم آن را «آبراهه[۶]» یا کانال می‌نامید. اسکیاپارلی این اصطلاح را اقتباس کرد و در عین حال، در نوشته‌های خود از «دریاها» و «قاره‌ها» نیز سخن گفت، امّا کاملاً تصریح کرد که این واژه‌ها به‌‌معنی دقیق کلمه به‌کار نرفته‌اند. با این همه، داستان‌های تخیلی دربارۀ حیات پیشرفته در مریخ، بر پایۀ وجود «آبراهه‌ها»، رو به افزایش بود. اسکایاپارلی در ساویلیانو[۷]، پیمون[۸] زاده شد و در تورینو[۹] و برلین درس خواند. پس از رسیدن به سِمت دستیارِ رصدگر در پولکوو[۱۰] و میلان، از ۱۸۶۰، اخترشناس رصدخانۀ بررا[۱۱] در میلان شد. در ۱۸۶۱، سیارک[۱۲] شمارۀ ۶۹ (هسپریا[۱۳]) را کشف کرد، اما پیش از این‌که در میلان به تجهیزات پیشرفته‌تری دست پیدا کند، به بررسی دنباله‌دارها پرداخت، سپس علاقه‌اش متوجه سیاره[۱۴]ها شد. او به این نتیجه رسید که عُطارِد[۱۵] و زهره[۱۶] به‌نحوی در گردش‌اند که همواره یک روی آن‌ها به طرف خورشید است. در سایر رصدهایش، به بررسی ستاره‌های دوتایی[۱۷]، به‌منظور پی‌‌بردن به سامانۀ مداری‌شان، و به بررسی سیارۀ اورانوس پرداخت. همچنین، اخترشناسی دوران باستان و قرون وسطا را نیز بررسی کرد.