فیجی
فیجی (Fiji Islands)
| فیجی | |
|---|---|
| نام فارسی | فیجی |
| نام لاتین | Fiji Islands |
| نظام سیاسی | جمهوری |
| درآمد سرانه (دلار) | ۴۳۴۷ دلار (۲۰۱۰) |
| جمعیت | ۸۶۱ هزار نفر (۲۰۱۰) |
| موقعیت | آب های جنوب غربی اقیانوس آرام، در شمال اوکلند (نیوزیلند) |
| پایتخت | سووا |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۴۷ |
| رشد سالانه (درصد) | ۱ |
| شهرهای اصلی | لائوتوکا، نائوسوری |
| زبان | انگلیسی |
| گروه‌های قومی | فیجیایی (۵۱%) و هندی (۴۴%) |
| دین | مسیحیت (۵۲%)، هندو (۳۸%)، اسلام (۸%) و سایر (۲%) |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۱۸,۲۷۰ |
| واحد پول | دلار فیجی |
موقعیت. کشورجزیرۀ فیجی مجمع‌الجزایری است در آب‌های جنوب غربی اقیانوس آرام، حدود ۲,۱۰۰کیلومتری شمال اوکلند[۱] (نیوزیلند). مساحت این کشور ۱۸,۲۷۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر سووا[۲] است.
سیمای طبیعی. جمهوری جزایر فیجی در شرق کشورـ جزیرۀ وانوآتو[۳] و جنوب غربی جزیرۀ ساموآ[۴] واقع شده است و پهنه‌ای را بین ۱۷۸ درجه طول غربی تا ۱۷۷ درجه طول شرقی و ۱۶ درجه تا ۱۹ درجه و ۲۰ ثانیه عرض جنوبی را دربر‌گرفته است. بزرگ‌ترین این جزایر دو جزیرۀ ویتی لوو[۵] و وانوا لوو[۶] هستند که حدود ۰.۹ از مساحت فیجی را شامل می‌شوند. جزیرۀ ویتی لوو که با مساحت ۱۰,۳۹۰ کیلومتر مربع، بزرگ‌ترین جزیرۀ این مجموعه است، عمدتاً کوهستانی است و بلندترین نقطۀ آن با نام کوه تومانیوی[۷]، ۱,۳۲۳ متر ارتفاع دارد. دارای چند رودخانۀ مهم است که رودخانۀ رِوا[۸] بزرگ‌ترین آن‌هاست. این رودخانه ۱۴۵ کیلومتر درازا دارد و ۶۵ کیلومتر از آن قابل‌کشتی‌رانی است و شهر سووا، پایتخت کشور، در این جزیره قرار دارد. جزیرۀ وانوا لوو در ۶۱کیلومتری شمال شرقی جزیرۀ ویتی‌لوو واقع است و ۵,۵۳۸ کیلومتر مربع مساحت دارد. سراسر این جزیره از کوه و تپه‌ماهور پوشیده شده و کوه ناسورو لوو[۹] با ارتفاع ۱,۰۳۲ متر بلندترین نقطۀ آن است. کرانه‌های این جزیره نامنظم است و بریدگی‌های بسیاری مانند خلیج ناتِوا[۱۰] با درازای ۶۴ کیلومتر در ساحل شرقی آن واقع است. رود اِندرِکِتی[۱۱] مهم‌ترین رودخانۀ آن است و آبادی‌های بسیاری در سواحل آن تأسیس شده و آبسنگ[۱۲]ها و جزیرک[۱۳]های فراوانی در دوراب[۱۴]های ساحل شمالی آن وجود دارد. کشور فیجی جمعاً متشکل از ۳۲۲ جزیره و جزیرک است که عموماً منشأ آتشفشانی دارند و حدود یک‌سوم از آن‌ها مسکونی است. جزیرۀ روتوما[۱۵]، با ۴۷ کیلومتر مربع مساحت، در ۱۸۸۱ به جزایر مزبور ضمیمه شده است. بیش از دوسوم اراضی جزایر فیجی از جنگل پوشیده شده و بخش کوچکی از آن را علفزار و مرتع تشکیل داده است. دیگر جزایر مهم این سرزمین عبارت‌اند از تاوئونی[۱۶]، کاداوو[۱۷]، کورو[۱۸]، گائو[۱۹]، و اووالائو[۲۰] و لائوتوکا[۲۱]، نادی[۲۲]، لاباسا[۲۳]، و نائوسوری[۲۴] عمده‌ترین شهرهای آن به‌شمار می‌آیند. اقلیم فیجی گرم و مرطوب است و وزش نسیم‌های اقیانوسی، به‌ویژه در شب‌های اردیبهشت تا آبان، بر لطافت و خنکی هوا می‌افزاید. میانگین بارندگی سالانۀ این کشور ۲,۹۷۴ میلی‌متر است.
اقتصاد. صنعت گردشگری، صنایع سبک و کشاورزی، به‌ترتیب، اساس اقتصاد کشور فیجی را تشکیل می‌دهند. خشکسالی‌های دهۀ آخر قرن ۲۰ آسیب بسیاری به کشت و صنعت نیشکر وارد کرده و به‌همین سبب درآمد فیجی، که عمدتاً بر کشاورزی استوار است، بسیار کاهش یافته است؛ با این وصف، کشاورزی هنوز نقش مهمی در اقتصاد این کشور دارد و نیشکر، نارگیل، برنج، سبزیجات، و میوه از اقلام صادراتی آن است. فرآورده‌های دامی، مرغ، و لبنیات نیز از لحاظ اهمیت اقتصادی در جایگاه بعدی قرار دارند. چوب و الوار از دیگر اقلام صادراتی این کشور است و پوشاک، شکر، روغن نارگیل، آرد گندم، کره، سیگار، خوراک دام و طیور، سیمان، صابون، پودرهای شوینده، و آبجو عمده‌ترین اقلام صنعتی آن به‌شمار می‌آیند. عایدات صنعت گردشگری این کشور بالغ بر ۵۵۰میلیون دلار است و همه‌ساله بر شمار گردشگران و بازدیدکنندگان از فیجی افزوده می‌شود.
حکومت و سیاست. نیروی اجرایی کشور فیجی در دست رئیس‌جمهور است که هر پنج سال یک‌بار شورای عالی سران او را انتخاب می‌کند. نخست‌وزیر را رئیس‌جمهور برمی‌گزیند و مسئولیت اجرایی امور کشور را به او محول می‌کند. مجلس سنای فیجی متشکل از ۳۲ عضو است و ۲۴ نفر از سناتورها را رئیس‌جمهور منصوب می‌دارد و بقیه را مردم انتخاب می‌کنند. مجلس نمایندگان فیجی ۷۱ کرسی دارد که مردم آنان را، برای مدت پنج سال، برمی‌گزینند.
مردم و تاریخ. جمعیت فیجی حدود ۸۶۱هزار نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۴۷ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. رشد سالانۀ جمعیت فیجی یک درصد است و فیجیایی‌ها با ۴۹ درصد و هندی‌های آسیایی‌تبار با ۴۶ درصد اکثریت قومی این کشور را تشکیل می‌دهند. بیشتر جمعیت فیجی، مسیحی و۴۶.۵ درصدشان شهرنشین‌اند. زبان رسمی این کشور انگلیسی و میانگین امید به زندگی در این کشور ۶۹ سال است و ۹۳ درصد از جمعیت آن باسوادند. مهاجران ملانزیایی در قرن ۶پ‌م، در جزایر فیجی ساکن شدند. کاپیتان بِلی[۲۵] انگلیسی در ۱۷۸۹ بعد از شورش کشتی بونتی به جزایر فیجی وارد شد و مرغوبیت چوب‌های صندل و ادویۀ فیجی نیز، پای سوداگران و ماجراجویان انگلیسی را به این سرزمین باز کرد. آنان به‌مرور در جزایر مزبور ساکن شدند و به فروش چوب‌های صندل و ادویه در بازارهای چین پرداختند. در ۱۸۳۰ مبلغان مسیحی از جزیرۀ تونگا[۲۶] به فیجی آمدند و با حمایت سلطان فیجی به تبلیغ آیین مسیح پرداختند. انگلیسی‌ها، که کشتزارهای وسیعی در جزایر مزبور احداث کرده بودند، رفته‌رفته بر سراسر جزایر فیجی مسلط شدند و در ۱۸۷۴ رسماً این سرزمین را تصرف کردند و برای کار در کشتزارها، کارگران هندی را به کار گرفتند. جنبش‌های استقلال‌طلبانۀ مردم فیجی در ۱۹۵۶ به‌نتیجه رسید و کشور مزبور به خودگردانی داخلی نایل آمد. این کشور در دهم اکتبر ۱۹۷۰ به استقلال کامل رسید و به عضویت جامعۀ ملل مشترک‌المنافع و نیز سازمان ملل متحد درآمد. فیجی تا ۱۹۸۷ به‌صورت فرمانداری کل اداره می‌شد و قانون اساسی ۱۹۹۸ نظام جمهوری را بر آن حاکم ساخت.