محمدحسین محمدی
محمدحسین محمدی (مزارشریف 1354ش- )
| محمدحسین محمد | |
|---|---|
| زادروز |
مزارشریف 1354ش |
| ملیت | افغانستانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارشناسی ارشد ارتباطات دانشکده صداوسیمای ایران |
| شغل و تخصص اصلی | داستان‌نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر و پژوهشگر |
| آثار | ناشاد (رمان- کابل: تاک،۱۳۸۹)؛ امضاها (گزینه داستان‌های کوتاه افغانستان در دو جلد- کابل: تاک، ۱۳۹۱)؛ داستان زنان افغانستان (گزینش و پژوهش- کابل: تاک،۱۳۹۱) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| جوایز و افتخارات | جایزه‌ی ادبی هوشنگ گلشیری برای کتاب انجیرهای سرخ مزار(۱۳۸۴)؛جایزه‌ی بهترین رمان سال از طرف انجمن منتقدین و نویسندگان مطبوعات ایران برای رمان از یاد رفتن (۱۳۸۷) |
نویسنده، شاعر و پژوهشگر افغانستانی. در سنین پیش از مدرسه، به دنبال شروع جنگ‌های داخلی افغانستان به همراه خانواده‌اش به ایران مهاجرت کرد. تحصیلات ابتدایی و دبیرستان را در مشهد گذراند و همزمان با تشکیل دولت اسلامی، برای تحصیل طبابت به زادگاهش برگشت. سال بعد، با شروع جنگ طالبان و اشغال مزارشریف، مجدداً به ایران بازگشت. محمدی داستان‌نویسی را از همین دوره آغاز کرده است. در سال ۱۳۷۴ در مسابقات دانش‌آموزی سراسر ایران برگزیده شد. در سال 1382 داستان "مردگان" او در بخش داستان کوتاه برنده‌ی اول نخستین دورهی جایزه‌ی ادبی اصفهان و برنده‌ی سوم (مشترک) جایزه‌ی ادبی بهرام صادقی شد. در همان سال نیز با داستان "دشت لیلی"، مقام اول پنجمین گنگره‌ی شعر و قصه‌ی جوان ایران را به خود اختصاص داد. مجموعه داستان انجیرهای سرخ مزار او برنده‌ی بهترین مجموعه داستان اول سال ۱۳۸۳ جایزه‌ی بنیاد گلشیری و برنده‌ی سومین جایزه‌ی ادبی اصفهان و رمان کوتاه از یادرفتن او نیز برنده‌ی جایزه‌ی بهترین رمان از سوی انجمن نویسندگان و منتقدان مطبوعات شده است.
محمدی در سال 1379 با پذیرفته‌شدن در دانشکده‌ی صداوسیما، در مقاطع کارشناسی کارگردانی تلویزیون و کارشناسی ارشد ارتباطات تحصیل کرد. او مدتی استاد رشته‌ی ارتباطات موسسه‌ی ابن سینا (1389- 1392) و مدتی نیز استاد دانشگاه کاتب در افغانستان بوده است. یک سال مدیریت تولید شبکه‌‌ی تلویزیونی «نگاه» را برعهده داشته و همچنین، به عنوان مدیر گروه دانشکده‌ی ژورنالیزم نیز کار کرده است.
برخی از داستان‌های محمدی به زبان‌های آلمانی، ترکی، فرانسوی و ایتالیایی ترجمه و منتشر شده‌اند. علاوه بر این، او در دهمین دورهی فستیوال بین‌المللی ادبیات برلین (۲۰۱۰) داستان‌خوانی داشته است. محمدی در سال ۲۰۱۳ به فستیوال ادبیات ونیز دعوت شد و ضمن رونمایی ترجمه‌ی ایتالیایی انجیرهای سرخ مزار، در آن شهر داستان‌خوانی نیز داشت. او طی سال‌های اخیر در سوئد زندگی و به عنوان معلم زبان مادری کار می‌کند. بیش‌تر آثار محمدی، که به سه بخش داستان، پژوهش ادبی و ادبیات کودک و نوجوان قابل تقسیم است، به چاپ‌های چندم رسیده‌اند و او در کنار چند ادیب دیگر افغانستانی (از جمله سیدضیاء قاسمی)، در زمره‌ی اشخاصی‌ست که آثارش جز ایران و افغانستان در کشورهای دیگر نیز با اقبال مخاطبان مواجه بوده است.
کتاب‌شناسی: پروانه‌ها و چادرهای سفید (مجموعه داستان- قم: مرکز فرهنگی نویسندگان افغانستان، ۱۳۷۸)؛ یک آسمان گنجشک (شعر نوجوان- کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، ۱۳۸۱)؛ بابا غورغوری و مادرکلان خیلی‌خیلی پیر (داستان کودک- موسسه طراوت، ۱۳۸۳)؛ انجیرهای سرخ مزار (مجموعه داستان- چشمه، ۱۳۸۳)؛ لیلی لیلی حوضک (شعر کودک- موسسه طراوت، ۱۳۸۴)؛ بزک چینی (بازنویسی افسانه برای کودک و نوجوان- موسسه طراوت، ۱۳۸۴)؛ دختر آفتاب و دیو سیاه (داستان نوجوان- کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، ۱۳۸۴)؛ فرهنگ داستان‌نویسی افغانستان (پژوهش- شهاب، ۱۳۸۵)؛ خوشه‌ها و ملخ (داستان نوجوان- لیسه خصوصی توحید هرات، ۱۳۸۶)؛ غچی غچی بهار شد (ترانه‌های فولکلور برای کودکان- لیسه خصوصی توحید هرات، ۱۳۸۷)؛ بود نبود بودگار بود (افسانه‌های افغانستان برای کودکان و نوجوانان/ ۴ جلد- لیسه خصوصی توحید هرات، ۱۳۸۷)؛ از یادرفتن (رمان کوتاه- چشمه، ۱۳۸۶)؛ تاریخ تحلیلی داستان‌نویسی افغانستان: جلد اول (پژوهش- چشمه، ۱۳۸۸)؛ تو هیچ گپ نزن (مجموعه داستان- چشمه، ۱۳۸۸)؛ ناشاد (رمان- کابل: تاک، ۱۳۸۹)؛ امضاها (گزینه داستان‌های کوتاه افغانستان در دو جلد- کابل: تاک، ۱۳۹۱)؛ داستان زنان افغانستان (گزینش و پژوهش- کابل: تاک، ۱۳۹۱)؛ ماه و ماهی (ادبیات کودک و نوجوان- سوئد: فردوسی، 1394)؛ پایان روز (رمان کوتاه- استلکهلم: بهار ۱۳۹۷)؛ بابا تاریکی (ادبیات کودک و نوجوان/ دوزبانه فارسی و سویدی- استکهلم، 2016).
منابع: