مریم میرهادی شیرازی

مریم میرهادی شیرازی;
زادروز	شیراز 1285ش;
درگذشت	تهران 28 اسفند 1359ش
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	زبان و ادبیات فرانسه- سوربن/ دکترای پزشکی- دانشگاه تهران/ تخصص بیماری‌های دهان و دندان کودکان- دانشگاه پاریس
شغل و تخصص اصلی	پزشک
شغل و تخصص های دیگر	شاعر و روزنامه‌نگار
آثار	اورام لثه
گروه مقاله	پزشکی
جوایز و افتخارات

مریم میرهادی شیرازی (شیراز 1285ش- تهران 28 اسفند 1359ش)

پزشک، شاعر و روزنامه‌نگار ایرانی. پدرش، سید علی‌اکبر اميرتومان -ملقب به رفعت نظام، از ملاکان تفرش بوده است. در 9 سالگی پدر و مادرش را از دست داد و در تهران تحت سرپرستی عمویش، سرهنگ سید ابوالقاسم میرهادی، قرار گرفت. اولین دختر داوطلب تحصیل در دارالمعلمین بود و پس از دادن امتحان ورودی شعبه‌ی ادبی، با نمره‌ی خوبی پذیرفته شد و دیپلم گرفت. در اواخر ۱۳۱۰ش برای تحصیل زبان و ادبیات فرانسه به پاریس رفت و در دانشگاه سوربن مشغول به تحصیل شد. بعد از برگشت به ایران در سال ۱۳۱۳ وارد مدرسه‌ی عالی طب شد. در سال ۱۳۱۶ به عنوان اولین دانشجوی دختر لیسانس گرفت. در سال 1320 به عنوان اولین دکترای پزشکی زن دانشگاه_تهران، در رشته‌ی بیماری‌های دهان و دندان با درجه‌ی عالی فارغ‌التحصیل شد و در ابتدای بازار تجریش به طبابت پرداخت.

او در سال 1315 وارد خدمت وزارت فرهنگ شد و در ضمن کتابی به نام اورام لثه تالیف کرد. در سال 1334 به مدت 2 سال در زمینه‌ی تخصص بیماریهای دهان و دندان کودکان در دانشگاه پاریس تحصیل کرد. در سال ۱۳۲۶ امتیاز روزنامه‌ای به نام ندای زنان را گرفت و 32 شماره از آن را به صورت هفتهنامه (از 21 مهر 1326 تا 1 شهریور 1327) نشر داد. این روزنامه مجددا از سال 1329 تا 1342 به صورت ماهنامه با مدیریت میرهادی منتشر شده است. او عضو کنگره‌ی انجمن سلطنتی بهداشت لندن بود و در سال ۱۳۳۶ بنا به دعوت قبلی در آن کنگره شرکت کرد. میرهادی موسس انجمن ادبی ناهید بوده که هفته‌ای یک بار در خانه‌اش تشکیل می‌شده است.

از مریم میرهادی علاوه بر کتاب ذکر شده، تألیفات دیگری چون زندگی زن، خاطرات لندن یا مشاهدات ناهید، دیوان اشعار، تاریخ نویسندگان پارس (آبان ماه ۱۳۲۹) و چند اثر تخصصی پزشکی منتشر شده است. او در شعر، ناهید تخلص می‌کرده و به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، عربی و ترکی نیز تسلط داشته است.

منابع:

کارنمای زنان کارای ایران، پوران فرخزاد؛ قطره: 1381
زنان مودب، بنفشه حجازی؛ قصیده‌سرا- آشیان: 1396