کاوور، کامیلو (۱۸۱۰ـ۱۸۶۱)
کاوور، کامیلو (۱۸۱۰ـ۱۸۶۱)(Cavour, Camillo)
سیاستمدار ملی‌گرای ایتالیایی، از چهره‌های شاخص نهضت وحدت‌طلبی (ریسورجیمنتو)[۱] در ایتالیا. در مقام نخست‌وزیر پیمون[۲] (۱۸۵۲ـ۱۸۵۹ و ۱۸۶۰ـ۱۸۶۱) حمایت انگلستان و فرانسه را برای آرمان ایتالیای متحد جلب کرد؛ آرمانی که در ۱۸۶۱ تحقق یافت. پس از اخراج اتریشی‌ها در ۱۸۵۹ به گاریبالدی در آزادسازی جنوب ایتالیا در ۱۸۶۰ یاری رساند. کاوور زادۀ تورینو[۳] بود، در جوانی در ارتش خدمت کرد و در ۱۸۴۷ به عرصۀ سیاست راه یافت. از ۱۸۴۸ نمایندۀ پارلمان پیمون و در کابینه صاحب مناصبی بود (۱۸۵۰ـ۱۸۵۲). در مقام نخست‌وزیر با اعزام نیروهای ایتالیا به جنگ کریمه[۴] کوشید حمایت فرانسه و انگلستان از آرمان وحدت ایتالیا را به دست آورد. در ۱۸۵۸ مخفیانه با ناپلئون سوم در پلومْبیِر[۵] دیدار کرد و توانست حمایت فرانسه را در جنگ ۱۸۵۹ علیه اتریش کسب کند؛ جنگی که به اتحاد لومباردی[۶] و پیمون انجامید. سپس ایالات مرکزی ایتالیا به پادشاهی ایتالیا پیوستند، هرچند ساووآ[۷] و نیس[۸] به فرانسه واگذار شد. با تأیید کاوور، گاریبالدی[۹] سلطنت ناپلئونی را برانداخت، اما کاوور بخشی از ایالات پاپی[۱۰] را تصرف کرد که به همراه ناپل و سیسیل به ایتالیا منضم شدند تا گاریبالدی نتواند به سمت رم پیشروی کند.