ترینیداد و توباگو
ترینیداد و توباگو (Trinidad and Tobago)
| ترینیداد و توباگو | |
|---|---|
| نام فارسی | ترینیداد و توباگو |
| نام لاتین | Trinidad and Tobago |
| نظام سیاسی | جمهوری چندحزبی و دو مجلس قانون‌گذاری سنا و نمایندگان |
| جمعیت | ۱,۳۱۷,۷۱۴ نفر |
| موقعیت | بین دریای کارائیب و اقیانوس اطلس |
| پایتخت | پورت آو اِسپِین |
| تراکم نسبی (نفر در کیلومتر مربع) | ۲۵۷ |
| زبان | انگلیسی |
| مساحت (کیلومتر مربع) | ۵,۱۲۸ |
موقعیت. کشور ترینیداد و توباگو مشتمل بر دو جزیرۀ بزرگ و چند جزیرۀ کوچک است، که بین دریای کارائیب و اقیانوس اطلس و در فاصلۀ اندکی از کشور ونزوئلا قرار دارد. مساحت آن ۵,۱۲۸ کیلومتر مربع و پایتخت آن شهر پورت آو اِسپِین[۱] است.
سیمای طبیعی. جزیرۀ ترینیداد که بزرگ‌ترین جزیرۀ این مجموعه است در دهانۀ رود اورینوکو[۲] و در ۱۲کیلومتری ساحل کشور ونزوئلا قرار دارد. ارتفاعات شمالی این جزیره و نیز بلندی‌های جزیرۀ توباگو دنبالۀ کوه‌های ساحلی ونزوئلا به‌شمار می‌آیند. علاوه بر دو جزیرۀ اصلی بالا، چند جزیرک دیگر ازجمله چاکا چاکاره[۳]، مونوس[۴]، و گاسپار گرانده[۵]، و غیره که در دهانۀ شمالی خلیج پاریا[۶] واقع‌اند، نیز بخشی از خاک این کشور را تشکیل می‌دهند. مساحت جزیرک‌های مزبور همراه با جزیرۀ بزرگ ترینیداد روی هم ۴,۸۲۵ کیلومتر مربع است و جزیرۀ توباگو به تنهایی ۳۰۳ کیلومتر مربع وسعت دارد. کوه‌هایی که در شمال جزیرۀ ترینیداد قرار دارند، با شیبی تند به ساحل دریا ختم می‌شوند و آبشارهای زیبایی را پدید می‌آورند. غیر از ارتفاعات شمالی که بلندترین نقطۀ آن، کوه آریپو[۷]، ۹۴۰ متر ارتفاع دارد، دیگر اراضی جزیرۀ ترینیداد نیمه‌هموار است و مرداب‌های ساحلی متعددی در کرانه‌های آن دیده می‌شود. اقلیم این کشور گرم و مرطوب است و گاه وزش بادهای شمال شرقی به ملایمت و لطافت هوا کمک می‌کند. بیشتر اراضی این کشور از جنگل‌های بارانی انبوه پوشیده شده و زیستگاه مناسبی برای پرندگان، به‌ویژه فلامینگو و لک‌لک‌های سرخ، محسوب می‌شود.
اقتصاد. کشور ترینیداد و توباگو در زمرۀ ثروتمندترین کشورهای ناحیۀ کارائیب است و اقتصاد آن به‌شدت به پالایش و صدور نفت و مشتقات آن بستگی دارد. این کشور در معرض خطر کاهش ذخایر نفتی است و ناگزیر در بخش صنعت سرمایه‌گذاری کرده و فعالیت‌های اقتصادی آن بر تولید و صدور شکر، کاکائو و قهوه و توریسم متمرکز است و در عین حال نسبت به آموزش و پرورش و بهداشت و درمان توجه کامل مبذول گردیده است.
حکومت و سیاست. کشور ترینیداد و توباگو با نظام جمهوری چندحزبی و دو مجلس قانون‌گذاری سنا و نمایندگان اداره می‌شود. مجلس سنا از ۳۱ عضو تشکیل شده که همۀ آنان را رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، یا رهبر حزب اقلیت برمی‌گزینند و نمایندگان مجلس ملی را، که ۳۶ نفرند، مردم هر ۴ سال یک‌بار انتخاب می‌کنند. دورۀ ریاست جمهوری این کشور ۵ سال است و نخست‌وزیر را که قدرت اجرایی دارد رئیس‌جمهور به این سمت می‌گمارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور ترینیداد و توباگو حدود ۱,۳۱۷,۷۱۴ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۲۵۷ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. سیاهان افریقایی‌تبار ۴۳ درصد و هندی‌های آسیایی ۴۰ درصد از جمعیت آن را تشکیل می‌دهند. ۳۲.۲ درصد از مردم این سرزمین از آیین کاتولیک رومی پیروی می‌کنند و زبان رسمی آنان انگلیسی است. بومیان آراواک احتمالاً قدیمی‌ترین ساکنان ترینیداد بوده‌اند و کاریب‌ها نیز قدیمی‌ترین بومیان توباگو را تشکیل می‌داده‌اند. کریستوف کلمب در ۱۴۹۸ به ترینیداد وارد شد و مقدمات استیلای ۳۰۰سالۀ اسپانیایی‌ها را بر جزیرۀ مزبور فراهم کرد. انگلیسی‌ها در ۱۷۹۷ ترینیداد را از چنگ اسپانیایی‌ها خارج کردند و فرانسه نیز توباگو را در ۱۷۸۱ اشغال کرد و آن را به یکی از پایگاه‌های مهم تولید شکر مبدل ساخت. انگلیسی‌ها در ۱۸۰۲ توباگو را نیز تصرف و در ۱۸۹۹ آن را همراه با ترینیداد تحت یک نظام اداری سازمان‌دهی کردند. در دهۀ ۱۸۳۰، زمانی که برده‌داری لغو شد، گروهی هندی و چینی را به این سرزمین آوردند و به جای بردگان سیاه آزادشده که به شهرها روی آورده بودند، به کار در مزارع گماردند. جنبش‌های آزادی‌خواهانۀ مردم که از ۱۹۲۴ آغاز شده بود، در ۱۹۵۰ به خودمختاری داخلی منجر شد و این سرزمین در ۱۹۶۲ به استقلال کامل دست یافت.