تووالو
تووالو (Tuvalu)
موقعیت. مجمع‌الجزایری در آب‌های غربی اقیانوس آرام. ۲۶ کیلومتر مربع مساحت دارد و پایتخت آن شهرفونافوتی یا فونگافاله[۱] است.
سیمای طبیعی. این کشور، که سابقاً جزایر اِلیس[۲] نام داشت، از نُه جزیرۀ مرجانی کوچک تشکیل شده و در پهنه‌ای به وسعت حدود ۱میلیون کیلومتر مربع پراکنده است. این سرزمین در ۴هزار کیلومتری شمال شرقی استرالیا واقع است و از جزایر نانومِئا[۳]، نانومانگا[۴]، نیئوتائو[۵]، نوئی[۶]، وائیتوپو[۷]، نوکوفِتائو[۸]، فونافوتی[۹]، نوکولایلای[۱۰]، و نیولاکیتا[۱۱] تشکیل شده است. مساحت هر یک از جزایر مزبور بین ۰.۴ تا ۵ کیلومتر مربع است و بیش از چند متر از سطح دریا ارتفاع ندارند. بزرگ‌ترین و عمده‌ترین جزیرۀ این گروه جزیرۀ فونافوتی است که پایتخت کشور در آن واقع است. اقلیم کشور تووالو گرم و مرطوب و یکنواخت است و دمای متوسط آن به ۳۰ درجۀ سانتی‌گراد می‌رسد. وزش بادهای شرقی هوا را بسیار لطیف و دلپذیر میکند و میزان بارندگی آن بین ۳هزار تا ۴هزار میلی‌متر متغیر است. این کشور در شمال و خارج از کمربند توفندهای محلی قرار دارد، ولی از توفندهای دهۀ ۱۹۹۰ آسیب بسیار دید.
اقتصاد. ضخامت خاک زراعی جزایر تووالو نسبتاً کم است و جز درختان نارگیل، خرما، و موز درخت دیگری در آن نمی‌روید. به همین علت محصولات کشاورزی آن به نارگیل و خرما، موز، و تا حدی میوه و سبزیجات منحصر است. آب‌های این سرزمین سرشار از انواع ماهی است و شیلات، به‌ویژه صید ماهی تُن، از منابع مهم عایدات تووالو به‌شمار می‌آید. این کشور از نظر صنعت پیشرفت چندانی نکرده و فعالیت‌های صنعتی آن تهیۀ روغن نارگیل و صنایع دستی و تا حدی نیز مواد غذایی را شامل می‌شود. تووالو یکی از کوچک‌ترین و فقیرترین کشورهای جهان است و اقتصاد آن کاملاً وابسته به استرالیا است. بسیاری از ساکنان آن نیز برای کار و تأمین زندگی خارج از میهن به‌سر می‌برند.
حکومت و سیاست. نظام حکومتی تووالو، فرمانداری کل است و فرماندار کل را ملکۀ انگلستان منصوب میکند. این کشور دارای یک مجلس قانون‌گذاری است که دوازده نماینده دارد و هر ۴ سال یک‌بار نخست‌وزیر را نیز مردم هم‌زمان با انتخاب نمایندگان مذکور برمی‌گزینند.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور تووالو حدود ۱۰هزار نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به ۳۸۴۶.۱ نفر در کیلومتر مربع می‌رسد. ۹۱.۲ درصد از این جمعیت را تووالویی‌های پولینزیایی‌تبار تشکیل می‌دهند و ۹۶.۹ درصد از آنان مسیحیان پیرو کلیسای تووالویند. زبان رسمی این کشور تووالویی و انگلیسی است. پولینزیایی‌های ساموآیی‌تبار به احتمال زیاد نخستین ساکنان جزایر تووالو بوده‌اند. آلوارو دِ مندانیا[۱۲]ی اسپانیایی نخستین اروپایی بود که در قرن ۱۶ به این جزایر سفر کرد. میسیونرهای مذهبی انگلیسی و امریکایی در ۱۸۶۵ به این جزایر وارد شدند و در ۱۸۹۲ آن را به تحت‌الحمایگی بریتانیا درآوردند. در ۱۹۱۵ این جزایر با جزایر گیلبرت، مستعمرۀ گیلبرت[۱۳] و اِلیس را به‌وجود آوردند. این سرزمین در ۱۹۷۴ از جزایر گیلبرت جدا شد و در یکم اکتبر ۱۹۷۸ به استقلال رسید و نام آن از الیس به تووالو تغییر یافت. در همان سال به جامعۀ ملل مشترک‌المنافع پیوست و در سال ۲۰۰۰ به عضویت سازمان ملل متحد پذیرفته شد.