ریمی، جمال الدین محمد
ریمی، جمال الدین محمد (1310- 1390م) Jamalaldeen Mohammad Al-Rimi
عارف و مفتی یمنی. از برجسته‌ترین عالمان یمن در قرن 8ق است.
جایگاه مفتی اول شافعی یمن را به دست آورد. عالمان، فقیهان و طالبان علم از دیگر سرزمین‌ها به قصد دیدار او به یمن می‌رفتند. اشرف، پادشاه رسولی، منصب قاضی اکبر را به او سپرد و سلطان مجاهد او را از مقربان خاص خود گرداند و اموال بی‌شماری در اختیارش نهاد. ریمی دوران سه تن از پادشاهان آل رسول را درک کرد: سلطان مجاهد، سلطان افضل و سلطان اشرف.
او در شهر زبید مدرسه‌ای برای تدریس فقه شافعی تأسیس کرد که هنوز هم رونق دارد. هم‌چنین مهمانسرایی برای غریبه‌ها و فقرا در آن شهر بنا نهاد و اوقاف عظیمی برای تأمین مالی آن مهمانسرا مقرر کرد. کتابخانه‌ی وی با شمار فراوان کتاب‌هایش، در خدمت رونق دانش بود و بسیاری از علما و فقهای زبید در آن به مطالعه می‌پرداختند. ریمی در دو مدرسه‌ی مظفریه و مؤیدیه‌ی تعِز نیز تدریس می‌کرد. الخزرجیِ مورخ می‌گوید: «ریمی چهار چیز داشت که جز او کسی همه‌ی آنها را یکجا نداشت: گستردگی دانش، درازی عمر، بلندی جایگاه و فراوانی مال.»
کتاب‌هایی از وی برجای مانده است که مهم‌ترین آنها التفقیه (در 24 جلد) در شرح کتاب التنبیه ابواسحاق شیرازی است.