جزایر آمرزیدگان

جزایر آمرزیدگان (Islands of the Blessed)

در اساطیر یونان، سرزمین‌های واقع در منتهی‌الیه بخش غربی جهان، نزدیک اوکنائوس (رودی که براساس عقیدۀ رایج، دور زمین جریان داشت). پهلوانان و دیگر موجودات زمینی که خدایان به آنان علاقه داشتند پس از مرگ به آن‌جا گسیل می‌شدند تا از لذت حیات اُخروی بهره‌مند شوند، یا در زمان حیات به آن جزایر فرستاده می‌شدند تا عمر جاودان یابند. هومر این جزایر را با الوسیوم همانند می‌دانست که بعدها به بهشتی جداگانه در هادِس (جهان زیرین) تبدیل شد. اعتقاد به بهشتی افسانه‌ای یا حیات پس از مرگ در جهان غرب، در میان بسیاری از ملل یافت می‌شود. در باور مصریان باستان، جهان زیرین، که الههای به نام آمِنتت بر آن حکومت می‌کرد، در غرب واقع بود؛ بابلیان نیز به جزیرۀ کوچکی عقیده داشتند که جایگاه آمرزیدگان بود و چهار رود آن را احاطه کرده بود. افلاطون، فیلسوف یونانی، در تیمایوس و کریتیاس، داستانی را به نقل از کاهنان مصری حکایت می‌کند که در آن از جزیره ـ قاره‌ای آرمانی به نام آتلانتیس سخن رفته است. این قاره در اقیانوس غربی واقع بوده و در دریا فرورفته است. جزیره‌های باقی‌مانده از آن را جزایر سعادتمندان می‌نامیدند، که نام دیگر جزایر آمرزیدگان بود. در اساطیر سِلتی نیز از آوالونِ آرتور شاه یاد شده، که سرزمین جوانی و تندرستی است. سرزمین آرزوها، بهشتی جادویی در عالم دیگر، که کورمک، شاه ایرلند، و برندان مقدس، رهبر فرقۀ اخوت راهبان کلانفرت، در بخش غربی ایرلند، از آن دیدار کرده‌اند؛ سفر افسانه‌ای آن دو را با قایق درازی از پوست گاو، موسوم به کارا، در حکم نخستین سفر اروپاییان به امریکا تفسیر کرده‌اند.

---