علوی، عبدالله جعفر
علوی، عبدالله جعفر (الشحر 1682- 1747م)
عالم دینی یمنی. پس از اتمام تحصیلات اولیه در زادگاهش و شهر غیل با وزیر، به هند رفت و حدود بیست سال در دهلی مشغول تدریس و تبلیغ دینی شد و به عنوان شیخی صوفی و عالمی متبحر در فنون ادبیات و علوم دینی شهرت یافت. بسیاری از طالبان علوم دینی پیرامون او گرد آمدند و بسیاری از هندویان به دست او مسلمان شدند. وی در عین اهتمام به تربیت و تعلیم طلاب، در این دوره‌ی بیست ساله نوعی انزوای خودخواسته و کناره‌گیری از زندگی دنیوی را تجربه کرد. بسیاری از علمای مسلمان دهلی در مجالس وی شرکت می‌کردند. او شاگردان فراوانی را از گوشه و کنار جهان به خود جذب کرد و یکی از شاگردانش عبدالرحمن بن مصطفی عیدروس از چهره‌های برجسته‌ی دینی و ادبیِ مسلمان هند است. پس از حدود بیست سال اقامت در هند به زادگاهش شحر بازگشت. سپس به حضرموت رفت و قصد اقامت در شهر تریم را داشت که عزم حج کرد. به مکه رفت و همان‌جا وفات یافت و در مقبره‌ی سادات علوی (مکه) به خاک سپرده شد.
آثار فراوانی از علوی برجا مانده است که از آن جمله است: کشف اسرار علوم المقربین، الفردوس السنیة فی نظم العقیدة السنیة، شرح دیوان السید شیخ بن اسماعیل العلوی، رسالة فی مناقب الفقیه الصوفی السید زین بن عبدالله بن العلوی الحداد و دیوان رسائل و وصایا.