مقطری، حمیدالدین
مقطری، حمیدالدین (1886- 1942م) HamiAl-din Al-Moghatri
عالم دینی و صوفی یمنی. در زادگاهش، در منطقه‌ی جبل عظیم، تحصیلات مقدماتی را گذراند و سپس در جوانی برای کار به عدن رفت. از آنجا به سبب شرایط سخت زندگی به جیبوتی رفت و نزد بامخرمه (امام مسجد جامع کبیر شهر جیبوتی) به فراگیری علوم دینی مشغول شد. با آغاز جنگ جهانی اول (1914) به عدن بازگشت و در منطقه‌ی صراهم نزد شیخ محمد حسان بن سنان، که پس از مرگ پدرش قطب طریقت شاذلیه شده بود، به فراگیری آموزه‌های تصوف پرداخت. سپس زاویه (خانقاه) خود را در زادگاهش تأسیس کرد و نام طریقتی را که بدان فرامی‌خواند، طریقت الهی نامید. بعدتر در کنار خانقاهش، مسجدی بنا کرد و به آموزش مردم همت گماشت. محبوبیت گسترده‌ی شیخ حمیدالدین در میان مریدان و هوادارانش سبب هراس حاکمان منطقه شد. آنان گزارش اوضاع را نزد امیر وقت ولایت تعز، علی الوزیر، بردند و او هم اوضاع را چنان برای امام یحیی (پادشاه یمن) تصویر کرد که خطری حتمی از سوی این شیخ صوفی متوجه دستگاه سلطنت است. نهایتا دولت وی را دستگیر و زندانی کرد. دوره‌ی نخست حبس مقطری به مدت پنج سال (از 1928 تا 1932) به طول انجامید که در زندانی در تعز گذشت. بار دوم نیز به مدت 5 سال، از سال 1937 تا 1942، زندانی شد و پایان این پنج سال، پایان حیات وی نیز بود که در زندان قلعه‌ی معروف به قصر غمدان اتفاق افتاد.
از شیخ حمیدالدین دو کتاب منتشر شده است: 1. مجموعه‌ی هشت گفتار وی تحت عنوان مجموعه ثمانی رسائل 2. مجموعه‌ای از رساله‌های خطی وی با عنوان الرسائل.