مایر، ارنست والتر (۱۹۰۴ـ۲۰۰۵)
مایْر، اِرنْسْت والتِر (۱۹۰۴ـ۲۰۰۵)(Mayr, Ernst Walter)
جانورشــناس امریکایــی آلمانی‌تبــــار. در توسـعه نظریه‌های تکاملی جدید تأثیر بسیار داشت. او مسئول یک سفر اکتشافی دوساله به گینۀ نو و جزایر سلیمان[۱] بود و در آن‌جا آثار جمعیت بنیادگذار[۲] و گونه‌زایی را در تکامل پرنده‌ها و جانوران بومی مطالعه کرد. این پژوهش او را به حمایت از نوداروینیسم[۳] واداشت که ترکیبی از نظریه‌های داروین و مندل[۴] است. مایر در کمپتون[۵] آلمان زاده شد و در دانشگاه گرایفسوالد[۶]، از ۱۹۲۳ تا ۱۹۲۵، به تحصیل پزشکی پرداخت و دانشنامۀ دکتری خود را در ۱۹۲۶ از دانشگاه برلین گرفت. او در آن‌جا تا ۱۹۳۰ کار می‌کرد. او از ۱۹۳۱ تا ۱۹۵۳، در موزۀ تاریخ طبیعی امریکا[۷]ی نیویورک عهده‌دار رده‌بندی پرندگان بود و به پژوهش‌های رده‌بندی پرداخت. بیش از ۱۰۰ مقاله در این زمینه منتشر کرد، ازجمله پرنده‌های جنوب غربی اقیانوس آرام[۸] (۱۹۴۵). در ۱۹۳۷، در پدیدآوردن اثر تئودوسیوس دوبژانسکی[۹]، وراثت و خاستگاه گونه‌ها[۱۰]، سهیم بود. در این اثر ترکیب تکامل نوداروینی و ژنتیک مندلی ترسیم شده و در پذیرش گستردۀ نظریۀ تکامل نقش حیاتی داشته است. در ۱۹۵۰، رده‌بندی دیگری برای سنگواره‌ها، شامل سنگواره‌های «انسان‌نما[۱۱]»، پیشنهاد کرد که به‌صورت گسترده‌ای پذیرفته شد. او در ۱۹۵۳ استاد جانورشناسی دانشگاه هاروارد شد و از ۱۹۶۱ تا زمان بازنشستگی‌اش در ۱۹۷۰، مقام مدیریت موزۀ جانورشناسی مقایسه‌ای را حفظ کرد. کتاب‌های او، ازجمله چندین کتاب در باب توسعۀ تفکر تکاملی است، که تا به امروز از کتاب‌های درسی دانشگاهی به‌شمار می‌روند.