بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۴۷ش)
بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ ۱۳۴۷ش)
نگارگر ایرانی. نگارگری را از قید نسخه‌های خطی رهانید، و آن را به‌صورت نگاره‌هایی در قطع بزرگ به‌اجرا درآورد. گرچه میثاق‌های کلاسیک نگارگری ایرانی را حفظ کرد، به تجسم احساسات و حالات روحی پرداخت. رعایت قواعد علمی ژرفانمایی، تلفیق دنیای واقعی و دنیای خیال، استفاده از رنگ‌های محدود، بهره‌گیری از منحنی‌های ممتد و ظریف، و رهایی از صورت‌های مغولی و چینی، از ویژگی‌های نقاشی اوست. طراحی با خط سفید بر زمینۀ سیاه را ابداع کرد. بیشتر اشعار شاعرانی همچون حافظ، خیام، و نظامی، و گاه وقایع روز را تصویر می‌کرد، ازجمله تابلوی با صاحبان زر، در زمان ملّی‌شدن صنعت نفت. نزد پدرش، فضل‌الله اصفهانی، و آقا ملاعلی قلمدان‌ساز، و میرزا حسن پیکرنگار هنر آموخت. مدّتی به رونگاری از آثار رضا عباسی و کمال‌الدین بهزاد پرداخت. یک نسخۀ خمسۀ نظامی را مصوّر ساخت. در ۱۳۱۴ش به فرانسه رفت، و در موزۀ لوور به مطالعه و بررسی آثار استادان بزرگ پرداخت. در ۱۹۵۵ نمایش آثارش در موزۀ هنر مدرن پاریس تحسین بسیاری را برانگیخت، و شخصیت‌های سرشناسی همچون ژان کوکتو، و آندره مالرو آثارش را ستودند. بسیاری از سنّت‌گرایان معاصر از او تأثیر گرفتند. ازجمله آثار اوست: فردوسی، ایوان مدائن، صفی‌الدین اُرموی در حال نوازندگی (۱۳۴۰ش)، و شیرین و فرهاد (موزۀ بهزاد).