سحر در قرآن کریم

سحر در قرآن کریم

(در لغت: فسون و جادو و هر چیز دیگری که اگر مؤثر باشد از طریق طبیعی و رابطۀ عِلّی نیست)، نیرنگ‌های مخصوص که از فرط دقت و نازکی جز افراد خاص به آن نرسند. حال ممکن است سحر از نوع تصرف در چشم بیننده باشد که چیزی را برخلاف آنچه هست به چشم او آورد. مانند آنچه در قرآن (طه، 65ـ 66) در داستان عصای موسی آمده است؛ این نوع را سِحر تخیلی نیز می‌نامند. و سحر مؤثر که در قرآن (بقره، 102) به آن اشاره شده است: «فیتعلّمون منهما مایفرّقون به بین‌المرء و زوجه» (با آموخته‌های خود میان شخص و همسرش جدایی می‌اندازند). البته از این آیه چنین برداشت می‌شود که سحر بدون اذن و ارادۀ الهی مؤثر نمی‌افتد و هر آن کس که به دنبال سحر باشد از خیر و رحمت الهی نصیبی نخواهد برد. در مجموع سحر و مشتقات این واژه بیش از 50بار در معانی متفاوت در قرآن از جمله در سورۀ فلق که از النفّاثات فی العُقَد (زنان افسونگر دمنده در رشته‌های افسون) یاد شده، به کار رفته است.