مریم امیرجلالی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
نسخهٔ تاریخ ‏۳ اوت ۲۰۲۰، ساعت ۰۶:۲۷ توسط Reza rouzbahani (بحث | مشارکت‌ها)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

مریم امیرجلالی (تهران 29 آذر 1326ش- )

مریم امیرجلالی
زادروز تهران 29 آذر 1326ش
ملیت ایرانی
شغل و تخصص اصلی بازیگر سینما، تلویزیون
آثار روزهای بد، به در (سعید آقاخانی، 1393)؛ خاتون (مرتضی آتش‌زمزم، 1394)-شبکه (ایرج قادری، 1390)؛ خالتور (آرش معیریان، 1396)؛ ما خیلی باحالیم (بهمن گودرزی، 1396).
گروه مقاله سینما
مریم امیرجلالی
مریم امیرجلالی

بازیگر ایرانی سینما و تلویزیون. فعاليت سينمايی خود را از سال 1379 با فيلم شب‌های تهران (داریوش فرهنگ) آغاز كرد. آشنایی او با مینا جعفرزاده و همسرش بهمن زرین‌پور، چندین سال پیش از بازی در شب‌های تهران، باعث شد که در سال 1373 وارد کارهای هنری شده و اولین بار در سریال زیرگنبد کبود (به کارگردانی بهمن زرین‌پور) به ایفای نقش بپردازد. امیرجلالی که بییشتر برای بازی‌هایش در مجموعه‌های تلویزیونی معروف شده، نخستین بازی چشم‌گیرش، ایفای نقش ناهید در مجموعه‌ی طنز خانه به دوش (ساخته‌ی رضا عطاران) است که طی ماه رمضان سال 1383 از شبکه‌ی سوم سیما پخش شد. از دیگر نقش‌های او به سرور در سریال متهم گریخت (1384)، نصرت در سریال ترش و شیرین (1385) و منظر در مجموعه‌ی تلویزیونی چارچرخ می‌توان اشاره کرد.


برخی از مجموعه‌های تلویزیونی

هتل (مرضیه برومند، ۱۳۷۷- ۱۳۷۸)؛ داستان یک شهر: سری دوم (اصغر فرهادی، 1379)؛ چای قندپهلو (ناصر هاشمی، ۱۳۷۹-۱۳۸۰)؛ پشت کنکوری‌ها (پریسا بخت‌آور، 1381)؛ رسم شیدایی (اکبر خواجویی، 1383)؛ متهم گریخت (رضا عطاران، 1384)؛ ترش و شیرین (رضا عطاران، 1385)؛ چارخونه (سروش صحت، 1386)؛ جاده در دست تعمیر (حسین تبریزی، 1387)؛ چاردیواری (سیروس مقدم، 1388)؛ چهار چرخ (جواد مزدآبادی، 1390)؛ توطئه فامیلی (رامبد جوان، 1390)؛ اولین انتخاب (مهدی صباغ‌زاده، 1392)؛ بی‌قرار (فلورا سام، 1392)؛ روزهای بد، به در (سعید آقاخانی، 1393)؛ خاتون (مرتضی آتش‌زمزم، 1394).


برخی از بازی‌های سینمایی

مربای شیرین (مرضیه برومند، 1380)؛ مادرزن سلام (خسرو ملکان، 1385)؛ آقای هفت رنگ (شهرام شاه‌حسینی، 1387)؛ پوپک و مش ماشاالله (فرزاد مؤتمن، 1387)؛ چراغ قرمز (علی غفاری، 1388)؛ شبکه (ایرج قادری، 1390)؛ خالتور (آرش معیریان، 1396)؛ ما خیلی باحالیم (بهمن گودرزی، 1396).