ارمیای نبی، کتاب

اِرمیای نَبی، کتاب (Jeremiah, Book of)

کتابی از عهد عتیق، منسوب به ارمیای نبی، که دورۀ رسالتش از حدود ۶۲۶پ‌م تا سقوط بیت‌المقدس (اورشلیم) در ۵۸۶پ‌م را دربر می‌گیرد. پس از سقوط شهر و اخراج جمعیت یهودِ آن، ارمیا را به مصر بردند و او در آن‌جا درگذشت. ارمیا گناهکاران را به توبه فرا خواند تا مگر خداوند به آفرینشی نو دست بزند، و مفهوم «عهد جدید» از این‌جا نطفه بست. ۲۵ باب نخست کتاب ارمیا شامل پیشگویی‌هایی دربارۀ فرجام تلخ اورشلیم و یهودا و بخش‌هایی از زبان خود ارمیا دربارۀ زندگی‌اش مشهور به «اعترافات ارمیا» است. در باب ۲۶ می‌گوید که سخنانش را به باروخ تقریر می‌کند و وی بر طوماری می‌نویسد. ابواب ۲۶ تا ۴۵ روایت‌هایی از زندگی ارمیا، و ابواب ۴۶ تا ۵۱ پیشگویی‌هایی دربارۀ اقوام خارجی است. پایان بخش کتاب، باب ۵۲، شرح انهدام اورشلیم به‌دست بابلیان است.

 

---