ابراهیم بن عماد
(نام کامل: میرابراهیم سیفی حسنی قزوینی؛ ملقب به شمس‌النهار) از خوشنویسان معروف ایرانی دوره‌ی صفوی (در سده‌ی 11ق)، فرزند میرعماد. خط نستعلیق را از پدرش فراگرفت. به احتمال در سال 1008ق با پدر به اصفهان رفته و در کتابخانه‌ی عبدالرشید به کتابت مشغول شده است.
پس از کشته شدن میرعماد (1024ق) از ترس شاه عباس مدتی در اصفهان به صورت مخفیانه زیست و سپس به مشهد رفت. در مشهد مورد توجه هنردوستان قرار گرفت و 14سال در آنجا اقامت کرد. پس از مرگ شاه عباس (1038ق) به قزوین (زادگاهش) برگشت و به کتابت و تعلیم خوشنویس مشغول شد. وی در 53سالگی در قزوین درگذشت و همانجا مدفون شد.
وی رنگه‌نویسی[۱] می‌کرده و شعر نیز می‌سروده است. به گمان برخی، شعر تعدادی از آثار خوش‌نویسی وی منسوب به خود اوست. وی نسخه‌های از دواوین و گزینه‌ی اشعار صوفیان و شاعرانی چون نجم‌الدّین کبری، رکن‌الدین قبایی، خواجه بدخشی، حکیم جوهری، فریدالدین دهلوی، میرعتیقی سمرقندی و سراج‌الدین بلخی را به خط نستعلیق کتابت کرده است.
- ↑ کتابت یا قطعه‌نویسی با الوان گوناگون، مانند شنگرف، لاجورد، زنگاری، سرنج، طلا، سفیداب، و... را می‌گویند.