دیویس، پیتر ماکسول
دیویس، پیتر ماکسول (1934 ـ ) Davies, Peter Maxwell
| پیتر ماکسول دیویس Peter Maxwell Davies | |
|---|---|
| زادروز |
منچستر 1934م |
| ملیت | انگلیسی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کالج سلطنتی موسیقی منچستر - دانشگاه پرینستون (امریکا) |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگساز و رهبر ارکستر |
| آثار | هشت ترانه برای یک پادشاه دیوانه، موسیقی ـ نمایش برای خواننده و گروه هم‌نوازان (1969)؛ رقص‌های نکتورنی (1970)؛ اپرای تاورنر (1972)؛ موسیقی ـ نمایش وسواس دوشیزه دانیثورن (1974)، قطعۀ ارکستری مِی‌وس در لاس‌وگاس؛ شهادت ماگنوس قدیس، اپرای مجلسی (1977)؛ دو ویولونزن، اپرا برای کودکان (1978)؛ فانوس‌خانه، اپرای مجلسی (1980)؛ رستاخیز، اپرا (1987)؛ کارولاین ماتیلد، باله (1990)؛ پزشک میدفای، اپرا (1996). تمثال‌های وِسالی برای رقصنده، ویولونسل، و گروه هم‌نوازان (1969)؛ آوه ماریس استِلاّ، برای هم‌نوازان مجلسی (1975)؛ شش سمفونی (1976، 1981، 1985، 1989، 1994، 1996)؛ کنسرتوی ویولون (1986)؛ دَه کنسرتوی استراتکلایدی، برای سازهای مختلف (95ـ1987) |
| گروه مقاله | موسیقی |
آهنگساز و رهبر ارکستر انگلیسی. موسیقی او ترکیبی از روندهای ساختاری قرون وسطایی و سلسله‌ای با اکسپرسیونیسم غنی‌شده است، مثل اپرای تاورنر (1972)، که اثری است بر مبنای زندگی و آثار آهنگساز قرن شانزدهمی جان تاورنر. آثار دیگر او شامل اپرای مجلسی فانوس‌خانه (1980)، موسیقی ـ نمایش وسواس دوشیزه دانیثورن (1974)، و قطعۀ ارکستری مِی‌وس در لاس‌وگاس. او آهنگساز/رهبر موقت ارکستر فیلارمونیک سلطنتی و فیلارمونیک بی.بی.سی و آهنگساز اصلی ارکستر مجلسی اسکاتلند است.
دیویز در منچستر به دنیا آمد. پس از تحصیل در کالج سلطنتی موسیقی منچستر در کنار آهنگسازان انگلیسی دیگر، همچون آلکساندر گور و هریسون برت‌ویسل، از آهنگساز ایتالیایی گوفّرِدو پتراسّی (1904-2003) تعلیم گرفت. از 1959 تا 1962 در مدرسۀ گرامر سیرِنسِستر موسیقی درس می‌داد، و در 1962 برای تعلیم گرفتن از راجر سشنز در دانشگاه پرینستون به امریکا رفت. از 1970 ساکن اُرکنی بوده است. از جمله آثار او: هشت ترانه برای یک پادشاه دیوانه، موسیقی ـ نمایش برای خواننده و گروه هم‌نوازان (1969)؛ رقص‌های نکتورنی (1970)؛ تاورنر، اپرا (1972)؛ وسواس دوشیزه دانیثرون، موسیقی ـ نمایش برای متسوسوپرانو و گروه هم‌نوازان (1974)؛ شهادت ماگنوس قدیس، اپرای مجلسی (1977)؛ دو ویولونزن، اپرا برای کودکان (1978)؛ فانوس‌خانه، اپرای مجلسی (1980)؛ رستاخیز، اپرا (1987)؛ کارولاین ماتیلد، باله (1990)؛ پزشک میدفای، اپرا (1996). تمثال‌های وِسالی برای رقصنده، ویولونسل، و گروه هم‌نوازان (1969)؛ آوه ماریس استِلاّ، برای هم‌نوازان مجلسی (1975)؛ شش سمفونی (1976، 1981، 1985، 1989، 1994، 1996)؛ کنسرتوی ویولون (1986)؛ دَه کنسرتوی استراتکلایدی، برای سازهای مختلف (95ـ1987)؛ آوازی چهار کارول آ کاپِلاّ (1960)؛ سرود مذهبی برای ماگنوس قدیس برای متسوسوپرانو و سازها (1972)؛ ویولونزن‌ها در عروسی برای متسوسوپرانو و سازها (1974)؛ پنتی‌کاست سیاه برای متسوسوپرانو، باریتون، و ارکستر (1982) و در دل هزارتو، کانتاتا (1983).